«Βγαίνω Εξάρχεια…Πειράζει;»

Σταυρούλα Μαλαίνου

Μεσημέρι Πέμπτης…Κυκλοφορώ στο κέντρο, περιφέρομαι σ’ όλους τους γνωστούς δρόμους της Αθήνας Σόλωνος, Ιπποκράτους, Σκουφά, Διδότου, προκειμένου να προμηθευτώ τα βιβλία που μου χρειάζονται για την ερχόμενη εξεταστική μου. Δεν περπατώ μόνη μου…Μαζί μου και οι δύο φίλες μου, συμφοιτήτριες μου από το Πάντειο, κλασσικές κουτσομπόλες, που δεν αφήνουν περαστικό απαρατήρητο και σαφώς ασχολίαστο!

Κρατώντας αμέτρητες τσάντες στο χέρι, που ξεχείλιζαν πανεπιστημιακά εγχειρίδια, αγανακτώντας για την πολύωρη πεζοπορία μας μία τόσο ηλιόλουστη μέρα, ψάχναμε μανιωδώς το τελευταίο βιβλιοπωλείο που θα επισκεπτόμασταν για σήμερα…ένα μικρό μαγαζάκι φάνταζε από μακρυά στην γωνία ενός στενού. Τα κορίτσια με το χαμόγελο τους να φτάνει στ’ αυτιά από την ανακούφιση, εισέβαλαν με τσαμπουκά στο χώρο, για να παραλάβουν ό,τι ζητούσαν . Εγώ απλά κοντοστάθηκα απ’ έξω, αφού ό,τι αντίκρυσα έμοιαζε με είδος « γελοιογραφίας» της ανηθικότητας των ημερών μας…Οδός Αλέξη Γρηγορόπουλου- δολοφονήθηκε από την αστυνομία στις 06/12/2008. Βρισκόμασταν στην οδό Αιόλου στα Εξάρχεια και η εικόνα μιλούσε από μόνη της. Δύο κολώνες της ΔΕΗ στήριζαν ένα μαύρο πανό που μ’ έντονα γράμματα κατέγραφε το εξής :Αλέξη, είσαι μαζί μας! Δεν μπόρεσα να απαντήσω με λόγια, σε όλες τις σκέψεις που έκαναν βόλτα στο νου μου εκείνη την ώρα…Είχα αφοσιωθεί σε ό,τι έβλεπα, δίχως ίχνος επιθυμίας σχολιασμού. Ωστόσο, κάποιος περαστικός με πρόλαβε, διώχνοντας μακρυά μου κάθε αίσθηση αγάπης και συγκίνησης ως προς το συνάνθρωπο. ‘ Δεν πάνε καθόλου καλά οι θαμώνες…Άντε γεια!, σιγομουρμούρησε! Ταγμένος στην μία όψη του νομίσματος…

Η αποστολή μας εξετελέσθη με επιτυχία. Είχαμε στα χέρια μας όλα τα βιβλία, που μας δόθηκαν. Τότε σκέφτηκα πως ένα καφεδάκι ήταν ό,τι ακριβώς είχαμε ανάγκη, για να συνέλθουμε! “ Λίγο πιο κάτω είναι η πλατεία των Εξαρχείων” είπα στα κορίτσια, “ πάμε για καφεδάκι”…Δίστασαν κάπως, το κατάλαβα, αλλά το αγνόησα και κατευθύνθηκα πρώτη προς την πλατεία και εκείνες με ακολούθησαν. Προερχόμενες από τα Βόρεια, ποτέ δεν είχαν βρεθεί στα Εξάρχεια…Ήταν όντως μια καλή ευκαιρία.

Απίστευτο! 22 χρονών φοιτήτριες, Αθηναίες και να μην έχουν επισκεφτεί την περιοχή. Ούτε καν γνώριζαν προς τα που έπεφτε…Ίσως και μόνο στο άκουσμα της λέξης, να τους διακατείχε μία ξαφνική ανατριχίλα και δυσαρέσκεια!

Τις οδήγησα στην “ Ίντριγκα”, φημισμένο μαγαζάκι των Εξαρχείων. Με το που μπήκαμε μέσα, γύρισα να παρατηρήσω την αντίδραση τους. Το βλέμμα τους περιπλανιόταν πότε δεξιά και πότε αριστερά, στέκονταν ακούνητες και φαίνονταν σαν να μετάνιωσαν που μ’ εμπιστεύτηκαν. Έναν καφέ είπαμε να πιούμε και για δες που ήρθαμε, θα πρέπει να σκέφτηκαν. Σ’ ένα “ χαμαιτυπείο” , όπως το αποκάλεσαν, “ σ ΄ένα σκοτεινό μπουντρούμι, με καρέκλες καφενείου, όπως το περιέγραψαν. Και να ‘ταν τα μοναδικά πικρόχολα σχόλια, που άκουσα εκείνο το μεσημέρι…

Από την άλλη και οι θαμώνες της Ίντριγκας έδειχναν μία μυστήρια έκφραση στο πρόσωπο τους . Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσεις το γιατί! Όλοι ντυμένοι στα μαύρα , τα κορίτσια ατημέλητα, τα αγόρια μαλλιάδες, απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνεις μέλος της παρέας τους , έστω ένα piercing, all star να υποδύουν τα πόδια συν και η heavy metal να σε ξυπνά τα πρωινά και να σε κοιμίζει τα βράδια.

Στο δικό μας τραπέζι αντιθέτως, οι βλεφαρίδες έντονες και μακρυές από τους τόνους μάσκαρας, το άρωμα να κατακλύζει το χώρο, τα στενά παντελόνια να διαγράφουν το κορμί και οι μπότες μας να θυμίζουν κάτι από glamorous της εποχής, “ fashion victims”, μ έναν όρο!
Στα δικά μας μάτια, όλα φάνταζαν παράλογα, ανατριχιαστικά και αποκρουστικά! Στα δικά τους μάτια, όλα φάνταζαν καπιταλιστικά, μαζοποιημένα και αδιάφορα! Μα “ c’ est la vie”, που λένε και οι γάλλοι! Διαφορετικοί δεν είναι μοναχά οι άλλοι. Διαφορετικοί είμαστε απλά όλοι μας. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε την διαφορετικότητα των άλλων. Αν όντως ,θέλαμε να λεγόμαστε φιλελεύθερη κοινωνία και τα συναφή.

Τελικά οι προκαταλήψεις δεν μας άφησαν ποτέ. Όλοι μας έχουμε δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία, στην ατομική θέληση και βούληση…Οι επιλογές αφορούν μονάχα εμάς και δεν είμαστε υπόλογοι στους άλλους γι’ αυτές. Γι’ αυτό μπορούμε να πιούμε έναν καφέ ή ένα ποτό στα Εξάρχεια δίχως να είμαστε αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε στο στυλ που ποζάρουν οι θαμώνες τους, αλλά κρατώντας- φυλάσσοντας το δικό μας ξεχωριστό ντύσιμο…Αυτό θα είναι η “ η μαγκιά”. Ποιοι είναι εκείνοι που ασκούν βέτο? Τα Εξάρχεια δεν αφορούν τους κουκούλοφορους και τους αναρχικούς…Αφορούν τους πάντες, που θέλουν να τα ανακαλύψουν και να τα ονομάσουν “ στέκι τους”.

Φωνάξτε το δυνατά λοιπόν και μην φοβάστε, μην ντρέπεστε! “ Βγαίνω στα Εξάρχεια και μ’ αρέσει πολύ. Πηγαίνω με μπότες και κολάν και περνάω τέλεια. Φοράω τα μποτάκια μου τα all star σηκώνω τις τζίβες μου και διασκεδάζω. Θα φορέσω και την ανάλαφρη κονκάρδα που κυκλοφόρησε και γράφει “ Βγαίνω Εξάρχεια, και θα αισθανθώ υπέροχα με τον εαυτό μου! Κατευθύνομαι προς τα εκεί και σας περιμένω όλους…”