Πρώτη εργασία στο Δημοσιογραφικό Εργαστήριο (δεύτερη ομάδα)

Σας ενημερώνω ότι θα πρέπει ως την Τετάρτη, 9 Δεκεμβρίου, να στείλετε ένα μικρό ρεπορτάζ 2-3 παραγράφων, για ένα από τα εξής θέματα: Νέα γρίπη, Σύνοδος της Κοπεγχάγης, επέτειος Γρηγορόπουλου. Τα κείμενά σας θα βασίζονται στην ειδησεογραφία της Δευτέρας και της Τρίτης. Θα συλλέξετε υλικό από το διαδίκτυο, από 2-3 ειδησεογραφικά site και θα μου παραθέσετε τα κείμενα που χρησιμοποιήσατε ως πηγές είτε αυτούσια, είτε αντιγράφοντας την πλήρη ηλεκτρονική τους διεύθυνση (URL). Οσοι έχετε blogs να δημοσιεύσετε τα κείμενά σας εκεί και να μου στείλετε τη διεύθυνση των κειμένων σας. Οι υπόλοιποι στείλτε την εργασία σας στο email μου.
Βάια Δουδάκη

Τελική εργασία στη Διαδικτυακή Δημοσιογραφία για την πρώτη ομάδα

Σας υπενθυμίζω ότι η τελική εργασία της πρώτης ομάδας στη Διαδικτυακή Δημοσιογραφία πρέπει να παραδοθεί ως το τέλος του έτους, δηλαδή ως τις 31 Δεκεμβρίου. Στο πλαίσιο της εργασίας θα πρέπει να γράψετε ένα άρθρο υπό την ευρεία θεματική της μετανάστευσης, 800 λέξεων, όπου θα πρέπει να έχετε πραγματοποιήσει δική σας έρευνα και όπου θα πρέπει να εισαγάγετε συνδέσμους και φωτογραφίες.
Βάια Δουδάκη

Αναπλήρωση μαθημάτων στη Διαδικτυακή Δημοσιογραφία για την πρώτη ομάδα

Οι φοιτητές της πρώτης ομάδας που έχουν χάσει μαθήματα στο Εργαστήριο της Διαδικτυακής Δημοσιογραφίας μπορούν να τα αναπληρώσουν στα μαθήματα της δεύτερης ομάδας που έχουν ξεκινήσει. Οσοι ενδιαφέρεστε, επικοινωνήστε μαζί μου για να σας ενημερώσω πότε θα πραγματοποιηθεί το μάθημα που χάσατε.
Βάια Δουδάκη

Εκτακτο μάθημα στη Διαδικτυακή Δημοσιογραφία

Την Τετάρτη, 25 Νοεμβρίου, 17:00 – 20:00 θα πραγματοποιηθεί το έκτακτο μάθημα στη Διαδικτυακή Δημοσιογραφία, με την ομάδα των φοιτητών που αυτή την εβδομάδα ξεκινά μαθήματα με τον κύριο Φλώρο . Το μάθημα θα ξεκινήσει στην αίθουσα Δ1 και στο δεύτερο μισό θα μεταφερθούμε στο εργαστήριο των υπολογιστών. Σας παρακαλώ ενημερώστε τους συμφοιτητές σας.
Βάια Δουδάκη

Ανακοίνωση για τα μάθημα στη Διαδικτυακή Δημοσιογραφία

Σας ενημερώνω ότι από την ερχόμενη εβδομάδα θα ξεκινήσετε τα μαθήματα με τον κύριο Φλώρο, ενώ η ομάδα που ως τώρα έκανε μαθήματα με τον κύριο Φλώρο θα ξεκινήσει με εμένα. Ωστόσο, εμείς θα κάνουμε άλλο ένα ή δύο μαθήματα για να προλάβουμε να καλύψουμε το σύνολο των ζητημάτων που θέλω να σας παρουσιάσω. Συνεπώς, θα κάνουμε μάθημα την ερχόμενη Τετάρτη, 25 Νοεμβρίου, 5-8 το απόγευμα, αλλά θα πρέπει πρώτα να ελέγξω τη διαθεσιμότητα των αιθουσών και έπειτα θα σας ενημερώσω πού ακριβώς θα γίνει το μάθημα. Σας παρακαλώ να ενημερώσετε τους συμφοιτητές σας.

Βάια Δουδάκη

Επενδύσεις με στυλ για σύγχρονα κορίτσια

Ραφαέλα Μόουρα - Τόρρες

Όλες οι συμβουλές περί επενδύσεων και οικονομικών αποδόσεων ηχούν κινέζικα στα αφτιά μου. Από τη μία δεν ξέρω αν πρέπει να βρω ένα σύμβουλο, ένα χρηματιστή, μια εταιρεία επενδύσεων, από την άλλη δεν θέλω να αφήσω τα λεφτά που μάζεψα από τότε που πήρα προαγωγή να κάθονται στην τράπεζα με μηδαμινούς τόκους. Θέλω να τα επενδύσω κάπου που να αξίζει τον κόπο. Έψαξα, έμαθα και σας προτείνω δημιουργικούς τρόπους να επενδύσετε τα χρήματά σας χωρίς να προδώσετε το στυλ σας.

ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΣ

Όχι μόνο ομορφαίνουν το διαμέρισμα που αγόρασες με το στεγαστικό αλλά είναι και μακροπρόθεσμες επενδύσεις. Σύμφωνα με το δείκτη τιμών, ο μέσος όρος της αξίας των έργων τέχνης που έχουν πουληθεί σε δημοπρασίες αυξάνεται ετησίως κατά 10 % τα τελευταία 50 χρόνια. Και σίγουρα δεν χρειάζεστε εκατομμύρια για να επενδύσεις. Δε θα αγοράσεις την Τζοκόντα. Οι ειδικοί λένε ότι όσο λιγότερα πληρώνεις για ένα έργο τόσο περισσότερα θα πάρεις πίσω.

Η Αλεξάνδρα Κορωναίου, από την Eleni Koronaiou Gallery, είναι στην ηλικία μου και ξέρει τι να προτείνει να αγοράσουμε. “ Οι νέοι καλλιτέχνες πουλάνε τα έργα τους σε πιο προσιτές τιμές”, λέει. “ Όταν αγοράζεις το έργο ενός νέου καλλιτέχνη δεν μπορείς να είσαι σίγουρη ότι στο μέλλον θα αποκτήσει αξία, ότι θα καθιερωθεί ως σημαντικό έργο. Για να κάνεις έξυπνες αγορές θα πρέπει να μελετήσεις λίγο το θέμα. Θα αγοράσεις κάποια βιβλία και περιοδικά τέχνης, θα ενημερώνεσαι από σελίδες στο Ιnternet, όπως η www.artnet.com. Επίσης στα art-fair, art forum και στις biennale θα μπορέσεις να μάθεις για τις νέες τάσεις του χώρου. Καλό θα ήταν να βρεις μία γκαλερί που να εμπιστεύεσαι και να έχει στο πρόγραμμά της καλλιτέχνες που να σε ενδιαφέρουν”. Η Αλεξάνδρα Κορωναίου μας πρότεινε να επενδύσουμε σε νέους Έλληνες καλλιτέχνες όπως, ο Ευτύχης Πατσουράκης και η Λυδία Δαμπασίνα, γιατί έχουν ωραία έργα και σε καλές τιμές.

Από την άλλη, αν θέλετε να επενδύσετε σε αντίκες, πρέπει να εστιάσετε στην ποιότητα και την αυθεντικότητά τους. Η κ. Πέγκυ Ζουμπουλάκη, που κατέχει το συγκεκριμένο θέμα όσο λίγοι στην Ελλάδα, υποστηρίζει ότι πρέπει να βρούμε ένα κατάστημα και ανθρώπους που να εμπιστευόμαστε, οι οποίοι να γνωρίζουν καλά τα χώρο και να μπορούν να μας συμβουλεύσουν. Τα πιστοποιητικά που δίνονται κατά την αγορά μιας αντίκας θα με διαβεβαιώσουν για την αυθεντικότητά της. Ειδικά, αν αργότερα θελήσω να μεταπουλήσω την αντίκα μου, η αυθεντικότητα θα της προσδώσει μεγαλύτερη αξία.

Καθώς η κ. Ζουμπουλάκη τρέφει μεγάλη αγάπη για τις αντίκες και για την τέχνη γενικότερα, τονίζει ότι, από τη στιγμή που θα αρχίσει να ασχολείται με αυτά πρέπει να τους φερθεί με σεβασμό. Πάντως, τη στιγμή που μιλάμε οι αντίκες μοιάζουν να είναι μια καλή επένδυση,
καθώς οι τιμές έχουν πέσει και αναμένεται άνοδός τους τα επόμενα χρόνια.

ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΓΗ ΚΑΙ ΣΤΕΓΗ

Τα κτηματομεσιτικά ήταν και θα είναι πάντα μια καλή επένδυση. Βέβαια, σ' αυτή την κατηγορία θα χρειαστούμε πιο μεγάλα ποσά για να κινηθούμε. Ο κτηματομεσίτης Φάνης Σπηλιωτόπουλος προτείνει να επενδύσουμε σε μικρά διαμερίσματα, κατά προτίμηση καινούρια. Το κέντρο της πόλης είναι το καλύτερο σημείο για αγορές και οι περιοχές γύρω από το Γκάζι, τα Πετράλωνα και ο Κεραμεικός βρίσκονται στο προσκήνιο της αγοράς αυτή την περίοδο. Οι τιμές ξεκινούν περίπου από τα 120.000 ευρώ. Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν και τα ακίνητα που βρίσκονται σε παραθαλάσσιες περιοχές. Τα νησιά βρίσκονται σε συνεχή άνοδο και εξέλιξη, ενώ οι τιμές είναι ακόμα χαμηλές. Για περισσότερες πληροφορίες, μπορούμε να επισκεφτούμε την ιστοσελίδα www.infocasa.gr, όπου θα βρούμε μηχανή αναζήτησης που λειτουργεί με χρηματικά ποσά και περιοχές. Στο εξωτερικό, μια καλή πρόταση είναι το Μαρόκο. Η περιοχή αυτή εξελίσσεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια, αποτελώντας πλέον must προορισμό για πολλούς, ενώ οι τιμές στα αεροπορικά εισιτήρια παραμένουν πολύ χαμηλές.

ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ

H κοινωνία σήμερα στρέφεται όλο και περισσότερο προς τους celebrities και το star system. Η ψύχωση με τους ηθοποιούς και τους τραγουδιστές έχει μεταμορφωθεί σε πάθος που πληρώνεται ακριβά. Οι fans δεν ενδιαφέρονται πλέον μόνο για αυτόγραφα αλλά και για ρούχα, κοσμήματα και προσωπικά αντικείμενα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το φόρεμα που φόρεσε η Audrey Hepburn στην ταινία Breakfast at Tiffany's, το οποίο πουλήθηκε σε δημοπρασία στη τιμή των 608.660 ευρώ. Αν ενδιαφερόμαστε για μια τέτοια επένδυση, θα πρέπει να παρακολουθούμε τις δραστηριότητες των οίκων δημοπρασίας όπως και ιστοσελίδες όπως το www.ebay.com. Στο εξωτερικό, οι επενδύσεις τέτοιου είδους είναι ήδη πολύ διαδεδομένες. Γιατί όχι και στην Ελλάδα;

ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ

Είναι σίγουρα οι πιο αγαπημένες επενδύσεις της γυναίκας. Ρωτήσαμε έναν γκουρού του κοσμήματος στην Ελλάδα, τον κ. Πατσέα και μας είπε ότι, όταν μιλάμε για επένδυση σε κόσμημα, εννοούμε κυρίως την επένδυση σε διαμάντι και σε ρολόι. Στο διαμάντι τα κριτήρια αξίας είναι η καθαρότητα, η κοπή και το χρώμα. Επίσης, πρέπει να έχει "διαπιστευτήρια", δηλαδή να συνοδεύεται από πιστοποιητικά. Ένα ρολόι πρέπει να προέρχεται από κάποιο μεγάλο ελβετικό οίκο. Δεν είναι η παλαιότητα αυτή που θα παίξει ρόλο στην αξιολόγησή του -
αυτή μετρά κυρίως για ρομαντικούς ρόλους- όσο η ποιότητα. Το σημαντικότερο όμως για μια σωστή επένδυση είναι η επιλογή ενός καλού κοσμηματοπωλείου. Ο κοσμηματοπώλης που εμπιστεύεσαι θα σου δώσει όλες τις απαραίτητες εγγυήσεις και θα εκτιμήσει σωστά τη μεταπώληση ενός κοσμήματος.

ΕΠΕΝΔΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ

Στο χρηματοοικονομικό χώρο, το εύρος των επιλογών είναι εξαιρετικά μεγάλο και υπάρχουν πάντα πολλά επενδυτικά προϊόντα με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Καθώς ο κλάδος των χρηματιστηρίων και των τραπεζών είναι σύνθετος και περιλαμβάνει όρους και λεπτομέρειες που δεν μπορεί ο καθένας να γνωρίζει, θα πρέπει να απευθυνόμαστε σε ειδικά πιστοποιημένα
στελέχη που διαθέτουν τη σχετική γνώση και εμπειρία.

Η διευθύντρια της Διεύθυνσης Χρηματιστηριακών Συναλλαγών της Proton Bank, κ. Σωτηροπούλου, επισήμανε ότι η στιγμή που θα αποφασίσουμε να επενδύσουμε σε κάποιο χρηματοοικονομικό προϊόν είναι πολύ σημαντική. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε έντονα ανοδικές περιόδους κατά τις οποίες υπάρχουν μεν αισιόδοξες εκτιμήσεις, αλλά και υψηλότατες υπεραξίες. Όπως προαναφέραμε, οι επιλογές ανάλογα με το προφίλ μας είναι πολλές. Η επιλογή να επενδύσουμε στο Χρηματιστήριο προϋποθέτει παρακολούθηση της πορείας των εισηγμένων εταιρειών και των βασικών οικονομικών στοιχείων τους (fundamentals) να επενδύσουμε σε κάποιο χρηματοοικονομικό προϊόν είναι πολύ σημαντική. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε έντονα ανοδικές περιόδους κατά τις οποίες υπάρχουν μεν αισιόδοξες εκτιμήσεις, αλλά και υψηλότατες υπεραξίες. Όπως προαναφέραμε, οι επιλογές ανάλογα με το προφίλ μας είναι πολλές.

Η επιλογή να επενδύσουμε στο Χρηματιστήριο προϋποθέτει παρακολούθηση της πορείας των εισηγμένων εταιρειών και των βασικών οικονομικών στοιχείων τους (fundametals).Yπάρxoυν πολλές ιστοσελίδες που παρέχουν 24ωρη κάλυψη των χρηματοοικονομικών γεγονότων, στην Ελλάδα πολύ έγκυρη είναι η www.capital.gr. Άλλες επιλογές είναι τα μερίδια Αμοιβαίων Κεφαλαίων που ανάλογα με τη σύνθεσή τους ( μετοχικά, ομολογιακά, μεικτά κ.λπ.) διεκδικούν υψηλότερες ή χαμηλότερες αποδόσεις, με το αντίστοιχο πάντα ρίσκο, τα ομόλογα ( Κρατικά ή Εταιρικά), καθώς και τα διάφορα Τραπεζικά Προϊόντα, τα οποία χωρίς να εμπεριέχουν μεγάλο ρίσκο έχουν ικανοποιητικές αποδόσεις. Η κ. Σωτηροπούλου επισημαίνει ότι πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή στο εισόδημα που θα επενδυθεί, " Δεν πρέπει να επηρεάζει τις βιοποριστικές μας ανάγκες. Να είναι τέτοιο ώστε και να χαθεί να μη σου δημιουργήσει πρόβλημα ζωής", μας συμβουλεύει.

Φοιτητές και εργασία

Κατερίνα Σκιαδά

Η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και την φοιτητική ζωή, στο μυαλό των περισσότερων νέων ταυτίζεται με την ανεμελιά, την ξέφρενη διασκέδαση και τον άφθονο ελεύθερο χρόνο. Ωστόσο αυτός ο τρόπος ζωής δεν αποτελεί προνόμιο όλων των φοιτητών.

Πολλοί είναι εκείνοι που αναγκάζονται να εργαστούν παράλληλα με τις σπουδές τους. Το να συνδυάσουν την εργασία με τα μαθήματα είναι το μεγάλο τους προσωπικό στοίχημα.

Οι δουλειές που επιλέγουν οι φοιτητές δεν περιορίζονται σε έναν εργασιακό τομέα. Η ποικιλία είναι πραγματικά μεγάλη. Σερβιτόρος, baby sitter, πωλήτρια, γραμματειακή υποστήριξη, προώθηση προϊόντων , τηλεφωνήτρια, κλόουν σε παιδικά πάρτυ, delivery, ιδιαίτερα μαθήματα, διανομή φυλλαδίων, είναι κάποια από τα πιο συνηθισμένα και ευρέως προσφερόμενα επαγγέλματα για τους φοιτητές. «Από το 2^ο έτος ξεκίνησα να κάνω μαθήματα σε μαθητές γυμνασίου» λέει η Άννα, φοιτήτρια ψυχολογίας.

Το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζόμενων σπουδαστών επιλέγει την μερική απασχόληση προκειμένου να μην χάνει μαθήματα. Ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που δουλεύουν δύο με τρεις φορές την εβδομάδα ή μόνο τα σαββατοκύριακα που είναι ελεύθεροι από τις υποχρεώσεις της σχολής τους. « Δεν ήθελα να σπαταλάω τον χρόνο της σχολής και του διαβάσματος μου, έτσι δουλεύω μόνο τα σαββατοκύριακα σε ένα λούνα πάρκ» αναφέρει ο Χρήστος 19 ετών,φοιτητής στο Δ.Ε.Σ. Παντείου.

Στο πρώτο έτος σπουδών λίγοι είναι οι «τολμηροί» που αποφασίζουν να πάρουν μέρος σε αυτή την ‘κούρσα’ δυο ταχυτήτων. Οι περισσότεροι προτιμούν να προσαρμοστούν και να τακτοποιηθούν στο νέο γι’ αυτούς περιβάλλον, παρακολουθώντας εντατικά τα μαθήματα και τις εξελίξεις του τμήματος τους.

Κυρίως από το δεύτερο έτος και όσο περνάνε τα ακαδημαϊκά έτη το ποσοστό των εργαζόμενων φοιτητών αυξάνεται αγγίζοντας το 68%.

Ο ένας στους δυο φοιτητές βρίσκει δουλειά μέσω κάποιου φίλου ή γνωστού. Γεμάτοι είναι όμως και οι τοίχοι των πανεπιστημιακών και τεχνολογικών ιδρυμάτων με ανακοινώσεις για προσφορά εργασίας από διάφορες διαφημιστικές εταιρείες και ταξιδιωτικά πρακτορεία. Μικρότερο είναι το ποσοστό εκείνων που προτιμά τον παραδοσιακό τρόπο ανεύρεσης εργασίας, τις αγγελίες εφημερίδων. « Ο κολλητός μου με έβαλε σαν delivery στο φαστφουντάδικο που δούλευε και ο ίδιος» λέει ο Πάνος 20χρ. φοιτητής κοινωνιολογίας.

Κι ενώ η λαϊκή ρήση λέει « ουδέν μονιμότερον του προσωρινού», ωστόσο κανένας φοιτητής δεν θεωρεί την τωρινή του απασχόληση ως κάτι το μόνιμο και με προοπτικές εξέλιξης. Για το 80% των εργαζόμενων σπουδαστών η παρούσα δουλειά τους είναι κάτι το προσωρινό που απλά τους προσφέρει μια έξτρα οικονομική βοήθεια. «Εννοείται και δεν σκοπεύω να μείνω μια ζωή σερβιτόρα. Όταν τελειώσω την σχολή θέλω να δουλέψω πάνω στην ειδικότητά μου. Τώρα απλά με τα λεφτά που κερδίζω βγάζω τα προσωπικά μου έξοδα και δεν επιβαρύνω τους γονείς μου».Ειρήνη 22χρ ΤΕΙ Λογιστικής.

Σε μεροδούλι… μεροφάι καταλήγει για τους περισσότερους νέους η αμοιβή τους. Σίγουρα οι οικονομικοί λόγοι πρωταγωνιστούν στην λίστα με τις αιτίες που οδηγούν ένα φοιτητή στην απόφαση να στερηθεί τον ελεύθερο χρόνο και την ψυχαγωγία του και να ψάξει για δουλειά. Η προσωπική οικονομική ανεξαρτητοποίηση από την οικογένειά τους περισσότερο και λιγότερο η απόκτηση εμπειρίας είναι η αφορμή που τους ωθεί να δουλέψουν. Και με την αποταμίευση τι γίνεται; Ελάχιστοι είναι οι φοιτητές που καταφέρνουν να αποταμιεύσουν όσα κερδίζουν. Συνήθως τα σπαταλούν για τις καθημερινές τους ανάγκες (κάρτα για κινητό, εισιτήρια, τσιγάρα κλπ), για διασκέδαση(σινεμά, νυχτερινά κέντρα, καφέδες κλπ), για αγορές (ρούχα, βιβλία, cd,κλπ) ή για να αποκτήσουν επιπλέον γνώσεις(ξένη γλώσσα, εκμάθηση Η/Υ). Η επιθυμία τους όμως να πραγματοποιήσουν κάποιο μεγάλο στόχο όπως ένα ταξίδι, ένα μεταπτυχιακό, η αγορά μιας μηχανής ή ενός υπολογιστή τους μετατρέπει τους οδηγεί σε αυστηρή αποταμίευση των δεδουλευμένων τους.

Δεν είναι όμως όλα μέλι – γάλα όσον αφορά τα χρήματα και την εργοδοσία τους. Οι περισσότεροι εργοδότες προτιμούν τους φοιτητές γιατί μπορούν να τους απασχολούν ανασφάλιστους και με σχετικά μικρές αμοιβές. Λίγοι είναι εκείνοι που τηρούν όλους τους κανόνες εργοδοσίας , όπως κάποιοι δημόσιοι φορείς ή μεγάλες εταιρείες (π.χ. ο Ο.Τ.Ε. προκηρύσσει κάποιες θέσεις μόνο για φοιτητές).

Μια εναλλακτική για τους φοιτητές να κερδίσουν χρήματα και επαγγελματικές δεξιότητες πάνω σε αυτό που σπουδάζουν, είναι να κάνουν την πρακτική τους άσκηση, μετά το πέρας των τεσσάρων υποχρεωτικών ακαδημαϊκών ετών.

Περίπου το 70% της εργαζόμενης –σπουδάζουσας νεολαίας παίρνει τον βασικό μισθό σε αντίθεση με ένα σημαντικό ποσοστό (20%) που αμείβεται με ποσά κάτω του βασικού(320€ το 4ωρο). Ένας άλλος πολύ διαδεδομένος τρόπος αμοιβής είναι αυτός της πληρωμής με την ώρα καθώς πολλοί είναι εκείνοι που δουλεύουν μόνο κάποιες μέρες ή ώρες την εβδομάδα με τις ωριαίες αποδοχές να κυμαίνονται από 3 έως 5€ και γενικότερα από 12 έως 15€ την ημέρα (4ωρο). Οι φοιτητές που μπήκαν από νωρίς στα ‘βάσανα’ δηλώνουν απογοητευμένοι από τις αποδοχές τους και προβληματισμένοι για το μέλλον.

Πως συνδυάζονται όμως και τα δυο; και σχολή και δουλειά;

Τα νιάτα, η φυσική αισιοδοξία, η αυξημένη αυτοπεποίθηση, η σωματική ευεξία κάνει τους νέους να νιώθουν άτρωτοι και να πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν όλα, συνδυάζοντας δυο και τρία πράγματα ταυτόχρονα. Πολλοί ομολογούν ότι σ΄αυτήν την παράλληλη κούρσα, σχολή –εργασία, είναι δύσκολο να έχουν και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα αφάγωτη χωρίς ‘απώλειες’ από την μια ή την άλλη πλευρά.

Παραδέχονται ότι στερούνται τον ελεύθερο χρόνο τους, την διασκέδαση, τις παρέες τους και βιώνουν καθημερινά την κούραση, την έλλειψη ύπνου, ενέργειας και διάθεσης, με συνέπεια να έχουν μειωμένες αποδόσεις στις υποχρεώσεις τους και να παρατείνουν το χρόνο φοίτησης πέραν του κανονικού.

Προτιμούν να θυσιάσουν στιγμές προσωπικής ευχαρίστησης προκειμένου να ανταπεξέλθουν σε αυτό τον αγώνα δρόμου. «Δεν πάω σ’ όλα τα μαθήματα. Πολλές φορές δεν έχω το κουράγιο ούτε έξω να βγω. Ευτυχώς στη σχολή ορισμένοι καθηγητές είναι ελαστικοί με τα παιδιά που δουλεύουν», εξομολογείται η Δώρα 20 ετών, από το τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού.

Ένα καλό εργασιακό περιβάλλον, ένας εργοδότης με κατανόηση και πρόσχαροι συνάδελφοι μπορούν να αποτελέσουν την σημαντικότερη βοήθεια για τους φοιτητές που εργάζονται.

Παρόλο που στην Ελλάδα οι φοιτητές δεν είναι αναγκασμένοι ακόμα( σε αντίθεση με το εξωτερικό) να πληρώνουν την εκπαίδευσή τους (δίδακτρα, βιβλία, κλπ) οι απαιτήσεις της καθημερινότητας και δη της έντονης φοιτητικής- νεανικής ζωής προβάλλουν την εργασία ως την μόνη εναλλακτική λύση για να τα βγάλουν πέρα, με οποιοδήποτε κόστος μπορεί να έχει αυτή τους η πρωτοβουλία επάνω στις σπουδές τους.

Τα παραπάνω στοιχεία προκύπτουν από έρευνα με ερωτηματολόγια σε φοιτητές (περίπου 50) στον προαύλιο χώρο του Παντείου.

Αθηναϊκή μπαρότσαρκα στο κέντρο: What’s hot, what’s not

Του Κωνσταντίνου Τζήκα

Σαββατόβραδο. Ώρα για νυχτερινή εξόρμηση και βολιδοσκόπηση της αθηναϊκής πραγματικότητας, της πραγματικότητας όπως ξεδιπλώνεται ανεπιτήδευτα στην καρδιά της πρωτεύουσας. Εις άγραν εμπειριών, μαγαζιών, φρέσκων προσώπων, στο αθηναϊκό κέντρο, το κέντρο των στενών δρόμων, των λακκουβών στα πεζοδρόμια, των ακραίων αντιθέσεων, των παράξενων μυρωδιών, των στυλιζαρισμένων ανθρώπων.

Με μία παρέα γνωστών, προσπαθούμε να ψυχανεμιστούμε τα cool μπαρ της πόλης, εκεί που χτυπά η καρδιά του «σήμερα», στην απόπειρά μας να χαρτογραφήσουμε τις νυχτερινές ζώνες της πόλης, όπως διαμορφώνονται καθημερινά θαρρείς από τις ίδιες τις ομάδες και υποκουλτούρες που σπεύδουν να... στήσουν το σημαιάκι τους, οριοθετώντας έτσι την περιοχή τους.

Οι διχογνωμίες δίνουν και παίρνουν: τι είναι ενδιαφέρον, τι παίζει μουσική υποφερτή για τα ευαίσθητα αυτιά μας, πού θα εντοπίσουμε φάτσες και τύπους ανθρώπων που δεν θα προσβάλλουν την αισθητική και την ιδιοσυγκρασία μας... Ελλείψει ομοφωνίας, εντέλει, αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε τα νυχτοπερπατήματά μας, έτοιμοι να ανιχνεύσουμε, να καταγράψουμε, να αποτυπώσουμε παραστάσεις στη μνήμη, να χαρτογραφήσουμε περιοχές ως άλλοι Αμούδσεν!

Αφού σκοπός μας είναι να ιχνηλατήσουμε την πιο «εναλλακτική» τάξη ανθρώπων και πραγμάτων, αποφασίζουμε, χωρίς μεγάλη διαφωνία, να απέχουμε από το Κολωνάκι και μπαρ όπως το Rock ‘n’ Roll – σήματα κατατέθεντα κάποτε μίας άλλης εποχής επαναστατικότητας και ξέφρενης οινοποσίας των μέσων της δεκαετίας του ’90, αλλά σύμβολα παρωχημένων καταστάσεων και κατεστημένου πλέον, τόποι ψυχαγωγίας βολεμένων τριαντάρηδων ή κακομαθημένων, φραγκάτων εικοσάρηδων καθώς η δεκαετία του 2000 πλησιάζει σιγά-σιγά στην εκπνοή της.

Βουρ για Σύνταγμα λοιπόν! Όχι, δεν αποτελεί μόνο τουριστότοπο αλλά και χώρα φιλοξενίας δεκάδεων διαφορετικών μπαρ, στα οποία θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε τις φυλές των θαμώνων. Πρώτος μας σταθμός, η οδός Κολοκοτρώνη, με τη σωρεία... χαμαιτυπίων. Κάνοντας μία στάση στο περίφημο Bartesera, διαπιστώνουμε πως το μαγαζί αποτελεί ζωντανή ενσάρκωση της ίδιας της ταυτότητας και φυσιογνωμίας της σημερινής αθηναϊκής κοινωνίας, της ίδιας της πόλης μας: ένα χαρμάνι τάξεων, προσωπικοτήτων, ηλικιών, κοινωνικών αντιλήψεων. Οι preppies (κολεγιόπαιδα) με τα πουλόβερ συνυπάρχουν αρμονικά με ακριβοντυμένες τριαντάρες που σκάνε διάπλατα χαμόγελα αλλά και φοιτητές με φουλάρια, τρύπιες τσάντες και γυαλιά με χρωματιστούς σκελετούς. Όλοι μαζί, μια παρέα, μια χούφτα, ενωμένοι στην κοινή τους προσπάθεια να καταφέρουν να εισέλθουν στο πάντα ασφυκτικά – γελοιωδώς – γεμάτο Bartesera προκειμένου να απολαύσουν το ποτό τους μέσα στη σκοτεινή, πρασινωπή αυτή στοά, με τις funky αφίσες στον τοίχο και τους εξυπηρετικούς σερβιτόρους.

Λίγο πιο κάτω, χτυπάει η καρδιά της αθηναϊκής αλτερνατίβας – ή τουλάχιστον, έτσι αυτοσυστήνεται το ιστορικό Booze Cooperativa. Εδώ η φυσιογνωμία είναι πιο ενιαία, υπάρχουν ελάχιστες «νοθεύσεις»: δυνατή ροκ μουσική, άφθονη (πάμφθηνη) μπύρα και ένα αρκετά ομοιογενές σύνολο θαμώνων. Φουλάρια, σκούρα ρούχα, μουσάκια και καπέλα για τους άντρες, χαχόλικα ρούχα, μαύρα κολάν και παράξενοι κότσοι για τις κοπέλες, το μαγαζί αποτελεί χώρο συσπείρωσης των «εναλλακτικών» παιδιών της πόλης. Μία κοπέλα που συχνάζει εκεί, η Ρέα, διαφωνεί πάντως, κομματάκι, μαζί μας: «Το Booze όντως ήταν κάποτε η καρδιά των εναλλακτικών της πόλης, τώρα όμως έχει κυριλέψει πολύ, έχει έρθει πολύς κόσμος, έχουν αναμειχτεί όλοι με όλους». Τότε αυτή γιατί έρχεται ακόμα, τη ρωτάμε; «Ε, όπως και να το κάνουμε, παραμένει πάντα φοβερό μαγαζί!» μας απαντάει.

Στον πάνω όροφο του μαγαζιού – που, ομολογουμένως, χαρακτηρίζεται από εξαιρετικά δυνατή μουσική που επιβάλλει τα ξεφωνητά προς διευκόλυνση της επικοινωνίας – επιβεβαιώνεται η «αρτιστίκ» φυσιογνωμία που υποστηρίζει πως διαθέτει το Booze: παραστάσεις χοροθεάτρου, εκθέσεις τέχνης, free events διοργανώνονται συχνά-πυκνά εκεί, σε μία προσπάθεια σύζευξης ψυχαγωγίας και τέχνης. Ή αλλιώς, το ποτό και η τέχνη ρέουν μαζί, άποψη που πολλοί καλλιτέχνες έχουν, δίχως αμφιβολία, εναγκαλιστεί στο πέρασμα των χρόνων!

Ξαφνικά, όμως, βαρεθήκαμε το Σύνταγμα και τα μπαράκια του και αποφασίσουμε να νυχτοπερπατήσουμε και λίγο πιο πέρα, πάντα στα όρια του κέντρου – ή παράκεντρου, αν προτιμάτε. Με μία ηρωική προσπάθεια – και μία γερή ανάσα πιο πριν – μπαίνουμε στην περιοχή του Ψυρρή, πίσω από το Μοναστηράκι... και ερχόμαστε, όπως πάντα, αντιμέτωποι με ένα τεράστιο, ατελείωτο τσούρμο περαστικών, ένα καραβάνι νυχτοβατών που σεργιανίζει πάνω-κάτω τους στενούς δρόμους του Ψυρρή, σαν πλήθος μεταναστών που το σκάει από πολεμική σύρραξη. Φοιτητομάγαζα αριστερά-δεξιά, εξαρχειώτικες φυσιογνωμίες, ουζάκι και ποικιλίες στα τραπέζια, η διέλευση όμως καθίσταται προβληματική – τουτέστιν, γίνεται το αδιαχώρητο – και, απολύτως πτοημένοι, κάνουμε μεταβολή και το βάζουμε στα πόδια!

Ώρα για Γκάζι, τότε. Διασχίζοντας τον πεζόδρομο που ξεκινάει από την Πλατεία Ασωμάτων, καταλήγουμε στο περίφημο Γκάζι, την πάλαι ποτέ βιομηχανική περιοχή που έχει μεταβληθεί σε κέντρο νυχτερινής προσέλευσης, μαζικότερη και από την αντίστοιχη στο Κολωνάκι. Βρίθουν τα μπαρ κι εδώ: εναλλακτικές φάτσες και αγριεμένες τύπισσες γεμίζουν ασφυκτικά τον χώρο του Hoxton, όπου κυριαρχούν περίεργα μαλλιά, δερμάτινοι, κατακόκκινοι καναπέδες και δυνατές βότκες λεμόνι. Λίγο πιο πέρα, οι 45 Μοίρες επιμένουν πιο συντηρητικά: ρετρό μουσικές επιλογές (80s-90s), mixed κόσμος, με πλειονότητα τους χαλαρούς αλλά και πουκαμισάτους τριαντάρηδες και casual διάθεση. Μεγάλο ατού το καλοκαίρι η τεράστια ταράτσα του μαγαζιού, που γεμίζει σε βαθμό απελπισίας, φέρνοντας περισσότερο σε... αεροδρόμιο.

Καθώς ετοιμαζόμαστε να πάρουμε ταξί, ένας φίλος προτείνει «Δεν πάμε να δούμε τι έχει και στο Bios;» Ξέχνω το! του λέω. Δεν έχω καμία διάθεση να τρέχω μέχρι εκεί... και μπαίνω στο ταξί. Η επόμενη αποστολή χαρτογράφησης των νυχτερινών αθηναϊκών φυλών έχει ακόμα καιρό!

Το νου σου κύριε οδηγέ!

Της Κωνσταντίνας –Θεοδώρας Βασιλοπούλου

«Το νου σου κύριε οδηγέ, γλιστράω στις χειρολαβές» έπαιζε το ραδιοφωνάκι δίπλα στο κάθισμα του οδηγού και τέτοια ήταν η ταύτισή μου με τον καλλιτέχνη που από θαύμα δεν βρέθηκε στο δάπεδο του λεωφορείου από το απότομα φρενάρισμα του. Οι αντιδράσεις γνωστές, δεδομένες και συνήθεις. Όλοι βρίζουν τον ανίκανο οδηγό. Φταίχτης των πάντων. “Ένοχος” που δεν αποφάσισε να σκοτώσει τον αξιολάτρευτο, κατά τα άλλα, παππού που στα 90 απέκτησε προφανώς τάσεις αυτοκτονίας και πετάχτηκε στη μέση του δρόμου. Αν και μπρος στην ηρεμία των επιβατών ένας παππούς είναι λεπτομέρεια. Η πορεία συνεχίζει ανώμαλα με το λεωφορείο να κάνει οχταράκια στα στενά για να περάσει ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και τον οδηγό πλέον να αρχίζει να χάνει την ψυχραιμία του. Και ιδού η ιδέα για το άρθρο. Άραγε πόσο διαφορετική είναι η οπτική του οδηγού από αυτή του επιβάτη; Η συναναστροφή με τους οδηγούς της ΕΘΕΛ θα μας επιτρέψει να το διαπιστώσουμε αυτό μέσα από τη δική τους ματιά.


Τα όσα καταμαρτυρούν οι οδηγοί των λεωφορείων δεν είναι τόσο διασκεδαστικά όσο αναμέναμε. Η επιλογή λεωφορείου δεν ήταν δύσκολη. Το 040 ή αλλιώς “πράσινο” όπως επιμένουν ορισμένοι άνω των σαράντα να το αποκαλούν ακόμα, είναι η ιδανική διαδρομή. Η διαδρομή που εκτελεί, Πειραιάς –Σύνταγμα, κλασσική και ασφυκτικά γεμάτη μέρα και νύχτα. Μεταφέρει από τις “αθώες” γριούλες με τα καρότσια από τη λαϊκή μέχρι τα ‘ζητιανάκια’ με την καρδιακή μητέρα και τον επιληπτικό πατέρα. Επιβιβάζομαι στο λεωφορείο με τον συνεντευξιαζόμενο οδηγό και με καλωσορίζει με ένα χασμουρητό μιας και βρίσκεται στις επάλξεις από τις 4:30 τα ξημερώματα. Πολλά τα παράπονα των οδηγών. Έχουν άραγε να κάνουν με την πάγια δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και τακτική ή αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα; Κακοπροαίρετα σκεπτόμενος κανείς, θα πίστευε πως σαν τυπικοί δημόσιοι υπάλληλοι απλά διαμαρτύρονται για όλα. Και όχι πως έχουμε κάτι με τους δημοσίους υπαλλήλους. Αντιθέτως…

Τέσσερα χρόνια οδηγός στην ΕΘΕΛ ο Νίκος, έχει αρχίσει ήδη να νιώθει κορεσμένος από το επάγγελμά του. “Με τους συναδέλφους όταν δουλεύουμε μιλάμε για τη δουλειά, όταν είμαστε έξω πάλι για τη δουλειά μιλάμε”. Απόλυτα κατανοητό, όταν έχει κυλιόμενο ωράριο, βάρδια ανά 10 ώρες, πολλές φορές λιγότερα ρεπό από όσα δικαιούται, νυχτερινά δρομολόγια, με λίγα λόγια καμία σταθερότητα στη καθημερινότητα του. “Δεν έχω καθόλου προσωπική ζωή” λέει, φανερά απογοητευμένος. Τα λεωφορεία και εν γένει τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ορίζονται ως κοινωνικό αγαθό, συνεπώς ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών είναι στους δρόμους στη διάθεση των πολιτών. “Τις μέρες του χιονιά, πέρσι, κυκλοφορούσε κανονικά το 040 κάνοντας σλάλομ στο πάγο μόνο και μόνο για την διευκόλυνση και εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού. Τελικώς υπήρχαν και διαμαρτυρίες για αργοπορία των λεωφορείων, περιορισμένα δρομολόγια και ελλιπή εξυπηρέτηση”, παραπονιέται ο νεαρός οδηγός .

Το πιο ενδιαφέρον μέρος όμως της συζήτησης μας έχει να κάνει με τη σχέση του οδηγού με τους επιβάτες. “Ο κόσμος αντιμετωπίζει τον οδηγό μόνο ως οδηγό και όχι ως άνθρωπο”. Και για να εξαφανίσει κάθε ίχνος αμφιβολίας για τα λεγόμενα του δίνει ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα. “Όταν δούλευα πρωτοχρονιά, μετά την αλλαγή του χρόνου, με πλησίαζαν οι επιβάτες και αντί να μου ευχηθούν καλή χρονιά, αντίθετα ρωτούσαν τι ώρα φεύγει το λεωφορείο”. Συνεχίζοντας ο οδηγός προσθέτει πως, ”δεν υπάρχει ο απαιτούμενος σεβασμός για τους οδηγούς“ και αυτή η άποψη θλίβει την πλειοψηφία των οδηγών της ΕΘΕΛ. “Μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι παράλογα απαιτητική. Εκφράζει σε εμάς παράπονα μέχρι και για τη συχνότητα των δρομολογίων. Χωρίς να συνειδητοποιεί πως υπάρχουν υψηλότερα ιστάμενοι για ρύθμιση αυτών των θεμάτων”. Όμως “η εικόνα της ΕΘΕΛ είναι ο οδηγός”, είπε χαρακτηριστικά κάποια στιγμή ο 25χρονος Νίκος, δίνοντας τώρα το δικαίωμα να προσθέσω, με ότι αρνητικά ή θετικά συνεπάγεται αυτό όταν βρίσκεσαι από την πλευρά του οδηγού.

Αρκετοί επιβάτες διαμαρτύρονται στους οδηγούς ακόμα και για πορείες, συλλαλητήρια που τυχόν συναντούν, έχοντας την αντίληψη ότι είναι αυτοί οι υπεύθυνοι. Ιδιαίτερα για ένα λεωφορείο όπως το 040 με αφετηρία στη πλατεία Συντάγματος αυτά τα φαινόμενα είναι στην ημερήσια διάταξη. Ο Νίκος είναι σαφής: “Αρκετές φορές με πλησιάζουν και με έντονο ύφος ζητούν από μένα εξηγήσεις. Απαιτούν να απολογηθώ ακόμα και γιατί έχει πορεία”. “Δηλαδή τι να κάνω; Να τους πιάσω από το χεράκι να τους πάω στο κέντρο επειδή έχει πορεία;”, λέει και χαμογελά. Μιλά με διάθεση για χιούμορ, μα ο εκνευρισμός που υποβόσκει δίνει το στίγμα του στις εκφράσεις του προσώπου του. Δεν προλαβαίνω να τον αιφνιδιάσω και έχει με δική του πρωτοβουλία παραδεχτεί ευθύνες και από την πλευρά των οδηγών. Σαφέστατα αναγνωρίζει πως υπάρχουν και συνάδελφοι που δεν φημίζονται για τον επαγγελματισμό τους, εκθέτοντας με τη στάση τους την εργοδοσία τους και ολόκληρο τον κλάδο τους.

Η χαλαρή κουβέντα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μου με τον οδηγό του 040 να μου εξιστορεί άπειρα πικάντικα συμβάντα, πλάκες και ευτράπελα που έχουν συμβεί κατά καιρούς στον ίδιο και σε συναδέλφους του. Είναι κυριολεκτικά άνθρωποι του “δρόμου” οι οδηγοί, και η καθημερινή συναναστροφή και επικοινωνία τους, με εκατοντάδες πολιτών τους έχουν δώσει μια διαφορετική οπτική της ελληνικής κοινωνίας. Αρχίζω να αποκτώ την εντύπωση πως για να επιβιώσεις σε αυτό το επάγγελμα (μα και σε οποιοδήποτε έχει να κάνει με άμεση επαφή με το κοινό) χρειάζεται να αναπτύξεις κάτι σαν δυνάμεις σούπερ ήρωα! Στη συγκεκριμένη περίπτωση η απεριόριστη υπομονή είναι το όπλο για να συνταξιοδοτηθείς ισορροπημένος, χωρίς να επιθυμώ να γίνω ισοπεδωτική. Η υπομονή, η αυτοσυγκράτηση, ίσως και η απάθεια είναι τα συστατικά που σχηματίζουν ένα καλό οδηγό μιας και όπως λέει ο Νίκος, ”η πολιτική της εταιρίας μας υποχρεώνει να μην σηκωνόμαστε από την καρέκλα μας σε καμία περίπτωση”.

Όταν, λοιπόν, αναφέρθηκε το ενδεχόμενο διένεξης οδηγού- επιβάτη, είτε η περίπτωση ατυχήματος με επιβατικό υπήρξε αμηχανία για την στάση που κρατά η ΕΘΕΛ. “Όσο μεγάλη εταιρία και αν είναι η ΕΘΕΛ, που είναι μεγάλη, τόσο μικρή είναι σε αυτά τα θέματα” λέει…χωρίς φόβο και πάθος. Υπερτονίζει το κύρος της εταιρίας του, μα δεν κρύβει κιόλας την πολιτική κατά των υπαλλήλων “υπερασπίζεται το μηνυτή και κλητεύει τον οδηγό” συμπληρώνει. Αξίζει εδώ να σημειωθεί και η μαρτυρία ενός ακόμα οδηγού, που επιθυμεί να κρατηθεί η ανωνυμία του, για άδικη τιμωρία και επίπληξη του ύστερα από τροχαίο με επιβατικό. Τα τελευταία χρόνια όμως ο Νίκος αναγνωρίζει και την κίνηση της ΕΘΕΛ για αντικατάσταση των μεγαλύτερων σε ηλικία οδηγών με νεότερους ηλικιακά για περισσότερη αποδοτικότητα, συνέπεια και ανθεκτικότητα στη εργασία. Γνώμη του είναι πως αυτή η ανανέωση των υπαλλήλων της ΕΘΕΛ δίνει μεγαλύτερη αξιοπιστία στην εταιρία και λειτουργεί υπέρ του κοινού.

Τον ρώτησα για την παράταση λειτουργίας του μετρό και του ΗΣΑΠ, κάθε Παρασκευή και Σάββατο μέχρι τις 02:00. Το σωματείο των εργαζομένων του μετρό και του ΗΣΑΠ αρχικά είχε αντιδράσει έντονα. Θέλοντας να αποσπάσω κάποιο σχόλιο με τυχόν ένδειξη συμπαράσταση στους «ομοιοπαθείς», για το σχετικώς πρόσφατο μέτρο, στάθηκα άτυχη. Δε είχα υπολογίσει πως το 040 είναι μία γραμμή εικοσιτετράωρη, κάτι που επιβάλλει στους οδηγούς της να κάνουν 2 φορές το μήνα μεταμεσονύκτιες βάρδιες. Αυτό φυσικά συνεπάγεται και αρκετούς κινδύνους για την σωματική ακεραιότητα του οδηγού. Πέρα λοιπόν από τη νεολαία που ελλείψει αυτοκινήτου χρησιμοποιεί το λεωφορείο μετά την βραδινή της έξοδο, ποιοι άλλοι βρίσκονται στα λεωφορεία; “Βλέπεις αυτούς που δεν βγαίνουν το πρωί. Δεν βλέπεις νορμάλ. Σαβούρα τελείως. Όποιος να’ ναι.” , λέει και χρωματίζεται με ένταση η φωνή του. Ο Νίκος διηγείται αρκετά συμβάντα κατά την νυχτερινή του βάρδια που θα μπορούσαν να έχουν πολύ άσχημη εξέλιξη για τον ίδιο. Σε σχετική μου ερώτηση, απαντά ένθερμα στην επαναφορά του θεσμού του εισπράκτορα μέσα στα λεωφορεία. Θεωρεί πως πέραν του ότι είναι συντροφιά για τους οδηγούς, ιδιαίτερα κατά τα νυχτερινά δρομολόγια, καθώς και απαραίτητη βοήθεια για τον άνθρωπο που βρίσκεται πάνω από το τιμόνι πολλές ώρες της μέρας. Ιδιαιτέρως για το 040, μία γραμμή διάρκειας 1,5 ώρας.

Τα λεωφορεία και όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή όλων και μαζί με αυτά και οι οδηγοί τους. Και αυτό γιατί καθένας από εμάς χρειάστηκε κάποτε να χρησιμοποιήσει την δημόσια συγκοινωνία ακόμα και αν την σνομπάρει. Όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε ένα τραγελαφικό περιστατικό κατά την παραμονή σε κάποιο από τα μέσα, ένα καβγά, μια ατελείωτη και κουραστική διαδρομή, ένα μποτιλιάρισμα στην ανυπόφορη κίνηση της Αθήνας, έναν γοητευτικό άγνωστο συνεπιβάτη, μία σεξουαλική παρενόχληση μέσα στο στριμωξίδι και τελικά όλοι μας έχουμε αναφωνήσει απελπισμένοι μέσα στο κατάμεστο λεωφορείο “καλά, δεν σας μίλησε κανείς για το rexona;”. Θα κλείσω αυτή την «ωδή» για τον Έλληνα οδηγό με μια συμβουλή! Εισιτήριο στη τσέπη γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε ο ελεγκτής θα σου χτυπήσει την πόρτα…

Ποτέ δεν είναι αργά. Η Ελλάδα …κλείνει το μάτι στην ανακύκλωση

Αναστασία Τόγια

Στο πρόσφατο παρελθόν η έννοια της ανακύκλωσης στην Ελλάδα ήταν απλά άγνωστη. Τα τελευταία δύο με τρία χρόνια όμως η κατάσταση έχει αλλάξει, προσπαθώντας παράλληλα να ανεβεί η χώρα στη σχετική λίστα με τα κράτη που έχουν υλοποιήσει, πολύ νωρίτερα μεν, προγράμματα ανακύκλωσης. Πολύ δύσκολα η χώρα μας, καθώς και άλλες της νοτίου Ευρώπης, θα φτάσουν το υψηλό επίπεδο εκείνων του βορρά. Όσον αφορά την Ελλάδα, αξίζει να σημειωθεί ότι τη δεκαετία του ’80 άρχισε να εξοικειώνεται με την ιδέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και μόλις το 2001 ψηφίστηκε στη Βουλή ο νόμος που ρυθμίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις για την εναλλακτική διαχείριση των αποβλήτων.

Χρόνο με το χρόνο η αρνητική εικόνα της μη δραστηριοποίησης των Ελλήνων φαίνεται να αλλάζει προς το καλύτερο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν προβλήματα. Το μεγαλύτερο εξ αυτών, και πάνω στο οποίο στηρίζεται η αιτία για την οποία η ανακύκλωση δεν ήταν κομμάτι της ζωής τους, είναι η παιδεία. Παρά το γεγονός ότι αρκετοί οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης συμμετέχουν σε οργανωμένα προγράμματα ανακύκλωσης υλικών, εντούτοις οι πολίτες λόγω της ελλιπούς ενημέρωσης δεν ανταποκρίνονται όπως θα έπρεπε. Το «κενό» εντοπίζεται στο ότι πολύ απλά πολλοί από αυτούς θεωρούν ότι στους μπλε κάδους, που χρησιμοποιούνται για τη συλλογή χάρτινων, πλαστικών, γυάλινων και άλλων συσκευασιών, μπορούν να πετούν απορρίμματα κάθε είδους. Αυτό είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα της νοοτροπίας που επικρατεί στην Ελλάδα, η ανακύκλωση δεν αποτελούσε ποτέ τρόπο ζωής και είναι φυσικό να μην έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα από την αρχή κάθε είδους εγχείρημα για εφαρμογή της. Πώς άλλωστε να συμβεί κάτι τέτοιο όταν τη στιγμή που σε άλλες χώρες υπάρχουν σχετικά μαθήματα στα σχολεία, στη χώρα μας η έννοια της ανακύκλωσης εμφανίστηκε από το πουθενά.


Παρόλα αυτά αν και μπήκε σχετικά αργά στη ζωή μας, φαίνεται πως γίνονται βήματα προόδου, αν αναλογιστεί κανείς πως το ποσοστό ανακύκλωσης στα τέλη του 2004 ήταν μόλις στο 4%, ενώ το 2007 έφτασε στο 27%. Αν συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα επιτευχθεί ο στόχος που έχει τεθεί από την Ελλάδα. Να φτάσει δηλαδή το 2012 στο μέσο επίπεδο ανακύκλωσης των κρατών μελών της Ε.Ε. που ανέρχεται στο 33%.
Από την άλλη πλευρά, τίποτα δεν μοιάζει να είναι ακατόρθωτο για τους Έλληνες, οι οποίοι παρά τη δυσμενή θέση που κατέχουν στο ζήτημα της εναλλακτικής διαχείρισης των απορριμμάτων, εντούτοις βρίσκονται στις πρώτες θέσεις στην ανακύκλωση των μπαταριών. Αν αναλογιστούμε τη μεγάλη ζημιά που προκαλούν μετά το τέλος της διάρκειάς τους, όταν τις ρίχνουμε στους κοινούς κάδους απορριμμάτων, τότε έχουμε να κάνουμε με μια πολύ σημαντική κίνηση. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα βρίσκεται πολύ ψηλά στη σχετική λίστα εναλλακτικής διαχείρισης των ηλεκτρικών στηλών (φορητές μπαταρίες), αφήνοντας πίσω της χώρες που είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα το πρόγραμμα. Εδώ και τριάμισι χρόνια η συλλογή μπαταριών έχει ξεπεράσει τους 500 τόνους (σχεδόν 19.000.000 μπαταρίες) στον ελλαδικό χώρο, ενώ έχει κατοχυρωθεί η δεύτερη θέση, πίσω από τη Γερμανία και μακράν από το τρίτο Βέλγιο, όσον αφορά τις τοποθετήσεις των ειδικών κάδων για τις
μπαταρίες.

Συμπερασματικά λοιπόν προκύπτει ότι θέληση υπάρχει, παρά το γεγονός ότι υφίστανται ακόμα δυσκολίες σχετικά με τα θέματα οργάνωσης. Γιατί οργάνωση δεν σημαίνει απλά τοποθέτηση κάδων για συλλογή των ανακυκλώσιμων υλικών και τέλος. Δυστυχώς πρέπει να ακολουθηθεί μια πιο προσεγμένη πολιτική, έτσι ώστε να υπάρξουν ακόμα καλύτερα αποτελέσματα. Το σκεπτικό ότι υπάρχουν αραιοκατοικημένες περιοχές στην Ελλάδα και οι οποίες θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν κάποια στιγμή απορρίμματα πρέπει επιτέλους να πάψει να υπάρχει ως ιδέα στο μυαλό πολλών. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα να οξυνθεί το πρόβλημα μόλυνσης και καταστροφής του περιβάλλοντος και τίποτα περισσότερο. Το ότι ένα μέρος των πολιτών δεν έχει αναπτύξει ακόμα οικολογική συνείδηση αποτελεί μία πραγματικότητα, η οποία και πρέπει να αντιμετωπισθεί άμεσα από τους αρμόδιους φορείς.

Το θέμα της ανακύκλωσης δεν είναι κάτι που απασχολεί τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Αποτελεί ζήτημα κοινωνικής ευθύνης και γι’ αυτό πρέπει να ακολουθηθεί ένα ενιαία και ορθά οργανωμένο σχέδιο εφαρμογής της. Οι σπασμωδικές κινήσεις του παρελθόντος, μπορεί να έχουν εκλείψει σήμερα, αφού είναι αλήθεια πως έχουν τεθεί νέες βάσεις για την υλοποίηση του προγράμματος. Ήδη στην Ελλάδα λειτουργούν εννέα διαφορετικά συστήματα ανακύκλωσης διαφόρων υλικών. Πρόκειται για: ΕΕΑΑ-Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης, Κ.Ε.ΠΕ.Δ ΑΕ- Κέντρο Εναλλακτικής Περιβαλλοντικής Διαχείρισης Α.Ε, ΑΒ Βασιλόπουλος, ΑΦΗΣ Α.Ε- Ανακύκλωση Φορητών Ηλεκτρικών Στηλών, Συσσωρευτές Οχημάτων και Βιομηχανίας, Ecoelastika ΑΕ -Παλαιά Ελαστικά, ΕΔΟΕ-Εναλλακτική Διαχείριση Οχημάτων Ελλάδος (Οχήματα Τέλους Κύκλου Ζωής,«Ανακύκλωση Συσκευών Α.Ε», Απόβλητα Ηλεκτρικών Και Ηλεκτρονικών Συσκευών και Απόβλητα Λιπαντικών Ελαίων.

Αν μη τι άλλο αποδεικνύεται ότι το θέμα της ανακύκλωσης το έχουμε πάρει σοβαρά στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι ακόμα υπάρχουν ορισμένα κενά και το επίπεδο οργάνωσης θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο. Μάλιστα το 2009 έχει ανακηρυχθεί από το ΥΠΕΧΩΔΕ ως έτος ανακύκλωσης για τη χώρα. Ωστόσο, από τη συγκεκριμένη περίπτωση ένα είναι το συμπέρασμα που προκύπτει: κάλλιο αργά, παρά ποτέ.

Η γλώσσα του σώματος και οι πολιτικοί

Αννα Ράτη

Πολλές φορές οι άνθρωποι λένε κάτι διαφορετικό απο αυτό που σκέφτονται και σε κάτι τέτοιες στιγμές είναι που το σώμα μας προδίδει. Οι υποστηρικτές της μη-λεκτικής επικοινωνίας (γλώσσας του σώματος, των χεριών, του προσώπου) υπολογίζουν ότι στην καθημερινή μας επικοινωνία με τους συνανθρώπους μας βρισκόμαστε αντιμέτωποι κατά μέσο όρο με 1 ψέμα κάθε πέντε λεπτά της ώρας!

Φανταστείτε λοιπόν οτι αυτό το ποσοστό αυξάνεται όταν παρακολουθούμε τους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν μια έφεση παραπάνω στην ψευδολογία γι’ αυτό και «διδάσκονται» καλύτερα απ’ όλους την τέχνη της γλώσσας του σώματος.

Η γλώσσα του σώματος ασκεί μεγαλύτερη επιρροή

στην έννοια ενός μηνύματος κατα 55%.

Βέβαια όσο και να εκπαιδευτεί κάποιος για να ελέγξει τις κινήσεις του σώματος του δεν θα μπορέσει να συντονίσει εντελώς τις χειρονομίες και τις εκφράσεις που παίρνει το πρόσωπό του όταν μιλάει και, κυρίως, όταν λέει ψέματα και προσπαθεί να τα καλύψει.

Μάλιστα μια μελέτη του UCLA διαπίστωσε ότι η γλώσσα του σώματος και οι εκφράσεις του προσώπου ασκούν μεγαλύτερη επιρροή στην έννοια ενός μηνύματος κατα 55%, ακολουθούμενη από τον τόνο της φωνής με 38% και τις λέξεις με μόλις 7%. Αυτό σημαίνει οτι οι πράξεις όχι απλώς μιλούν δυνατότερα από τα λόγια, αλλά μπορούν να τα εκμηδενίσουν εντελώς.

Σχετική έρευνα* στους φοιτητές της κατεύθυνσης Διαφήμιση και Δημόσιες σχέσεις, του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, έδειξε οτι μπορούμε εύκολα να αναγνωρίσουμε τα βασικά μηνύματα που μας περνάει η γλώσσα του σώματος (χέρι στο πηγούνι = βαρεμάρα, σταυρωμένα χέρια μπροστά απο το στήθος = αμυντική στάση, κ.α.) όταν όμως το σώμα του ομιλητή βρίσκεται σε φανερό σημείο, όπου ο ομιλητής δεν μπορεί να ελέγξει πλήρως όλα τα μέλη του σώματος του ταυτόχρονα. Αντίθετα, οι κινήσεις των χεριών είναι αυτές σύμφωνα με την έρευνα που θα λέγαμε οτι μπλέκουν το σκηνικό της κατανόησης των μηνυμάτων.

Κάπως έτσι εξηγείται και το γεγονός οτι οι πολιτικοί προτιμούν να στέκονται πίσω απο έδρανα ή απο τα stands κατα τη διάρκεια της ομιλίας τους, ώστε να ελέγχουν καλύτερα τις κινήσεις των χεριών και να καλύπτονται τα υπόλοιπα μέρη το σώματος.

Περιπτώσεις πολιτικών

Πρώτη και καλύτερη (!) περίπτωση αυτή του Τζωρτζ Μπους του νεώτερου, του οποίου μάλιστα το χαμόγελο αποτελεί και μια κατηγορία απο μόνο του. Σύμφωνα με επιστημονική εξήγηση έχει αποδειχθεί οτι οι Τεξανοί είναι οι άνθρωποι που χαμογελούν περισσότερο απο τους υπόλοιπους αμερικάνους. Το μειδίαμα του Τζωρτζ Μπους (βλ. φωτογραφία), που το έχουμε συναντήσει ουκ ολίγες φορές υποδηλώνει αυτή την έμφυτη τάση.

Μια ενδιαφέρουσα περίπτωση αποτελεί και ο Τόνι Μπλερ, ο οποίος ασυνείδητα κουνάει το μικρό δαχτυλάκι του χεριού του όποτε ένας αντίπαλος τον κάνει να νιώθει άγχος. Εξάλλου, όταν απειλείται αγγίζει το στομάχι του, μια χειρονομία που σύμφωνα με τους ψυχολόγους τον επαναφέρει πίσω στην παιδική του ηλικία.

Μπορούμε να αναφερθούμε και στα πιο οικεία πρόσωπα της ελληνικής πολιτικής σκηνής ξεκινώντας απο τον πρωθυπουργό της χώρας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, που το «προφίλ» του έχει σχηματιστεί απο τις πολύ έντονες και κατηγορηματικές κινήσεις των χεριών του που υποδηλώνουν ωστόσο μια ανάγκη να φανεί πειστικός για αυτά που λέει. Η κίνηση στα χέρια, όπως λένε και οι γνώστες της γλώσσας του σώματος, είναι κι ένα πολιτικό τρικ που αποτελεί προσπάθεια μεταφοράς της προσοχής του ακροατή στα προτεταμένα χέρια για αποφυγή εντοπισμού εκφράσεων του προσώπου που μπορεί να ερμηνευτεί ότι υποδηλώνουν πως ο ομιλητής ψεύδεται.

Κι απο την αντίθετη όχθη έχουμε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Γιώργο Παπανδρέου, που οι κινήσεις του δείχνουν πιο καλά σκηνοθετημένες και μελετημένες, καθώς το σφίξιμο του καρπού όσων συναντάει με τα δυο του χέρια, αλλά και οι ελεγχόμενες και ήπιες κινήσεις των χεριών του όταν μιλάει θέλουν να περάσουν ένα μήνυμα ασφάλειας προς το κοινό και εμπιστοσύνης προς το πρόσωπό του.

Είμαστε αυτό που φαινόμαστε, όχι αυτό που λέμε – Δαρβίνος

Στην γλώσσα του σώματος αποδίδονται πολύ συχνά οι αποτυχίες αλλά και οι επιτυχίες διευθυντικών στελεχών και πολιτικών προσώπων, καθώς όπως σοφά είχε πει ο Δαρβίνος «είμαστε αυτό που φαινόμαστε, όχι αυτό που λέμε», πράγμα που σημαίνει οτι και να θέλουμε να κρύψουμε την αλήθεια το σώμα μας θα την μεταφέρει προς τα έξω έτσι κι αλλιώς.

Δείτε επίσης:

Όταν η γλώσσα του σώματος ψεύδεται

Η γλώσσα του σώματος στον επαγγελματικό τομέα

*Έρευνα: Η έρευνα σχετικά με την αντίληψη των μυνημάτων της γλώσσας του σώματος διεξήχθει απο την ομάδα των Αδάμ Δήμητρα, Αξιώτη Ζωή, Κώστα Γεωργία, Λιακοπούλου Ευαγγελία και Ράτη Άννα, στο μάθημα «Διοίκηση Ανθρωπίνων Πόρων» με υπέυθυνη καθηγήτρια την κα. Ιορδάνογλου, για τις ανάγκες της εργασίας «Η γλώσσα του σώματος»

Ο πόλεμος του αέρα

Χριστίνα Πιτούλη

« Ήταν φοβερό αυτό που γινόταν σε εκείνο το συμβούλιο. Κάποιοι ομιλητές, είχαν κατεβάσει από το ιντερνέτ κάτι αστείες μελέτες, και διάβαζαν από τα μικρόφωνα πως λόγω της ακτινοβολίας που εκπέμπουν οι ανεμογεννήτριες, το γάλα των αγελάδων τους θα είναι καρκινογόνο! Και ο κόσμος από κάτω χειροκροτούσε!» Ο Μανούσος Νικίας, μηχανολόγος μηχανικός και υπεύθυνος κατασκευής του αιολικού πάρκου Παναχαϊκό 2, επέκταση του Παναχαϊκό 1, κοντά στην Πάτρα, θυμάται την εξέλιξη ενός δημοτικού συμβουλίου στο δήμο Ερινεού…

Το συγκεκριμένο αιολικό πάρκο, ενώ θα μπορούσε να είναι γνωστό ως το μεγαλύτερο ενιαίο πάρκο της Ελλάδας, με συνολική εγκατεστημένη ισχύ 48,25 ΜW, έχει μείνει ανολοκλήρωτο εδώ και ένα χρόνο, καθώς ο δήμος Ερινεού, στον οποίο βρίσκονται κάποιες από τις ανεμογεννήτριες, κινήθηκε δικαστικά εναντίον του απαιτώντας παύση όλως των εργασιών, και καταστροφή όσων έργων είχαν γίνει μέχρι τότε. Μετά από συνεχείς αναβολές, και μια δικαστική απόφαση υπέρ του πάρκου με καθυστέρηση επτά μηνών, ο δήμος προσέφυγε σε άλλον εισαγγελέα και το έργο ξανασταμάτησε, πριν προλάβει καν να ξεκινήσει να επιδιορθώνει τις τεράστιες βλάβες που είχε υποστεί από την υποχρεωτική αργία μέχρι τότε. Η συνολική επένδυση αυτού του έργου ήταν ύψους 41 εκατομμυρίων ευρώ και είναι φανερό πως θα είχε μεγάλη σημασία για τη χώρα μας η οποία πιεζόμενη από τις επιταγές της ΕΕ πρέπει μέχρι το 2010 να έχει αυξήσει σημαντικά την παραγόμενη από Ανανεώσιμες Πηγές ενέργεια. Η πίεση αυξάνεται περισσότερο με τους στόχους του 2020, σύμφωνα με τους οποίους μέσα σε 12 χρόνια, θα πρέπει τριπλασιάσουμε την αξιοποίηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ), ανεβάζοντας το 6% της συνολικής παραγωγής στο 18% .

Σχετικά με την αιολική ενέργεια, και σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Ελληνικής Επιστημονικής Ένωσης Αιολικής Ενέργειας – ΕΛΕΤΑΕΝ, από τα 800 Mw εγκαταστημένης ισχύος, θα πρέπει να φτάσουμε τα 8000 Mw μέχρι το 2020. Ένα στόχος, που αν λάβουμε υπ’όψιν την ταχύτητα της ανάπτυξης των ΑΠΕ στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, μοιάζει απογοητευτικά μακρινός. Τυπικό παράδειγμα μιας ιστορίας που επαναλαμβάνεται εδώ και χρόνια είναι ο μικρός δήμος Ερινεού, ο οποίος με επιχειρήματα αμφιβόλου ισχύος, , καταφέρνει με την κίνηση του να σημειώσει ζημιά 9.550.000 ευρώ στην Αιολική Παναχαϊκού. Και να βάλει μια τρικλοποδιά, στο βάδισμα της χώρας μας στο μονοπάτι προς την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, στο οποίο πλέον βαδίζουν οι χώρες της ΕΕ.

Τέτοιου είδους τρικλοποδιές δεν είναι καθόλου σπάνιο φαινόμενο στην Ελλάδα. Και η περίπτωση του αιολικού πάρκου Παναχαϊκού δεν είναι η μοναδική. Τη στιγμή που η Πορτογαλία τοποθετεί πάνω από 500Mw μέσα σε ένα έτος και η Ισπανία παίρνει τον τίτλο της πιο δυναμικά αναπτυσσόμενης παγκόσμιας δύναμης στην αιολική ενέργεια σημειώνοντας αύξηση 30% ετησίως, στη Ελλάδα αυξάνονται οι περιπτώσεις σταματημένων αιολικών πάρκων, από κινήσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης ή από κινητοποιήσεις της τοπικής κοινωνίας. Η έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού, η καταστροφή του κάλλους τις περιοχής, η παρενόχληση των προβάτων, αλλά και ο κίνδυνος της υγείας από τις ανεμογεννήτριες, είναι κάποια από τα επιχειρήματα. Ο πρόεδρος της ΕΛΕΤΑΕΝ Ι.Τσιπουρίδης αναφέρει « Έχουμε ακούσει φοβερά πράγματα κατά καιρούς. Αιολικά πάρκα να αποκαλούνται Πάρκα του Θανάτου. Έχουμε στα χέρια μας κείμενα που αναφέρουν ότι λόγω των ανεμογεννητριών θα φύγουν τα σύννεφα, θα ξεραθεί το χώμα, θα αποβάλλουν οι κυοφορούσες και οι μέλισσες δε θα κάνουν μέλι. Μην τρελαθούμε τώρα!» Στις αρχές Μαρτίου του 2007, το δημοτικό συμβούλιου Καρπενησίου αποφασίζει με συντριπτική πλειοψηφία να ζητήσει την εξαίρεση του δήμου Καρπενησίου από τις περιοχές εγκατάστασης αιολικών πάρκων και μικρών υδροηλεκτρικών έργων, που προβλέπονται στο ειδικό χωροταξικό πλαίσιο για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Σε εισήγηση του, ο δήμαρχος κ. Καραμπάς αναφέρει σχετικά με την απόφαση: «Πιστεύουμε ότι οι ΑΠΕ δεν προεξοφλούν το βιώσιμο μέλλον, τα αιολικά πάρκα σήμερα αποδεικνύονται ακριβά και αναποτελεσματικά και το βασικό κίνητρο για την εγκατάσταση Α.Π.Ε είναι το οικονομικό κέρδος των επενδυτών. Επίσης ότι θα προκύψει υποβάθμιση του τοπίου και θα υπάρξουν αρνητικές επιπτώσεις στους βιότοπους, στην τουριστική κίνηση, στην απασχόληση αλλά και κίνδυνοι για την ανθρώπινη υγεία.» Ενώ σε δήλωση του στην τοπική εφημερίδα Τα Ευρυτανικά Νέα, αναφέρει σχετικά με τις εταιρίες αιολικών έργων: «Θέλουν να κατεδαφίσουν τις βουνοπλαγιές μας». Στο Λευκάδα, ο σύλλογος Δραγανιτών του δήμου Απολλωνίων, συλλέγει υπογραφές για την αναστολή της κατασκευής αιολικού πάρκου στη νότια πλευρά του νησιού. Στο έγγραφο όπου συγκεντρώνονται οι υπογραφές, τα μέλη του συλλόγου επικαλούμενα αναπτυξιακούς και περιβαλλοντικούς λόγους, χαρακτηρίζουν το έργο εγκληματικό για το φυσικό και ιστορικό περιβάλλον του νησιού και αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Οι εταιρείες αυτές έχουν ήδη εκδιωχθεί μετά από αντιδράσεις των κατοίκων από τη Μονεμβασιά, το Καρπενήσι, τη Λέσβο, τα Δερβενοχώρια, τη Λακωνία, την Νάουσα και αλλού. Ούτε εδώ θα ευοδωθούν τα καταστροφικά τους σχέδια τα οποία προσφέρουν μόνο στη τσέπη τους και πουθενά αλλού.» Η αιολική, η οποία αυτή τη στιγμή παρουσιάζεται ως η πιο φιλική προς το περιβάλλον ενέργεια ,και αν όχι ως λύση, ως μέσο αντιμετώπισης του φαινομένου του θερμοκηπίου, αντιμετωπίζεται συχνά στην Ελλάδα ως ένας μεγάλος κίνδυνος, ένα μέσο κερδοσκοπίας, ένα όπλο κατά του τοπικού φυσικού περιβάλλοντος. Το εξώφυλλο του ενημερωτικού εντύπου της ΕΛΕΤΑΕΝ, δε μπορεί να περάσει απαρατήρητο : «Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για την Αιολική ενέργεια, και δε θέλουν να μάθετε».

Η ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική του σήμερα, βάζει στο επίκεντρο των στόχων της τη μείωση της εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου. Οι αποφάσεις του συμβουλίου κορυφής της ΕΕ, δεσμεύουν τα κράτη μέλη να εντάξουν το στόχο «20-20-20» στην ενεργειακή στρατηγική τους. Δηλαδή, δεσμεύονται μέχρι το 2020, να μειώσουν την εκπομπή Co2 κατά 20%, να εξοικονομήσουν 20% της συνολικής καταναλισκόμενης ενέργειας και να αυξήσουν το ποσοστό της παραγόμενης από Ανανεώσιμες Πηγές ενέργειας στο 20%. Από το 2013, κάθε χώρα που ξεπερνά τα επιτρεπόμενα όρια εκπομπής Co2, θα υποχρεούται να καταβάλει ένα ποσό για να «εξαγοράσει» το δικαίωμα της στη ρύπανση. Το ποσό αυτό θα μοιράζεται στις χώρες που πλεονεκτούν σε παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ, συμβάλλοντας έτσι στην ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη τους. Με βάση τους υπολογισμούς της κομισιόν, και με την τιμή 40 ευρώ ανά τόνο εκπεμπόμενου Co2 ως δεδομένο, η Ελλάδα του σήμερα θα έπρεπε να πληρώνει 2,33 δις. ευρώ ετησίως.

Από την άλλη πλευρά, οι ρυθμοί με τους οποίους η χώρα μας δείχνει να περνάει στην παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ, αποφεύγοντας έτσι την εκπομπή του ακριβού αερίου, είναι απογοητευτικά αργοί. Κι όμως, το 1983 εγκαταστάθηκε στην Κύθνο το πρώτο αιολικό πάρκο της Ευρώπης, αποτελούμενο από πέντε μονάδες των 15Kw. Η Ελλάδα έκανε πρώτη βήματα στο δρόμο προς την αιολική ενέργεια, για να μείνει στη συνέχεια αρκετά πίσω, παρακολουθώντας χώρες όπως η Γερμανία, η Πορτογαλία και η δυναμικότατη Ισπανία, να την προσπερνούν με ταχύτητα. Ένας από τους βασικούς λόγους, είναι η έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού, χωρίς τον οποίο οι ενδιαφερόμενες επιχειρήσεις δε μπορούν να προχωρήσουν σε πραγματοποίηση των επενδυτικών τους σχεδίων. Επιπλέον, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες είναι φοβερά περίπλοκες και χρονοβόρες λειτουργώντας αποτρεπτικά για τις νέες επενδύσεις. «Χρειάστηκαν 4 ολόκληρα χρόνια για να μαζέψουμε τις 40 συνολικά απαιτούμενες άδειες και να πάρουμε την τελική έγκριση για την κατασκευή του αιολικού πάρκου Παναχαϊκού. Είναι τέτοια η δομή του συστήματος ώστε κανένας εμπλεκόμενος φορέας να μην παίρνει εξολοκλήρου την ευθύνη για κάτι. Σαν να γινόμαστε όλοι συνένοχοι σε κανένα έγκλημα!» σχολιάζει ο διευθύνων σύμβουλος της Αιολικής Παναχαϊκού Β. Πιτούλης. Η περίπλοκη αδειοδοτική διαδικασία όμως, όπως φαίνεται δεν περιορίζεται μόνο στο να είναι χρονοβόρα. Σε επιστολή του στο περιοδικό «Ανεμολόγια» της ΕΛΕΤΑΕΝ, ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας Energotech δημοσιεύει ένα έγγραφο του Υπουργείου Πολιτισμού, σύμφωνα με το οποίο η αίτηση για άδεια κατασκευής κάποιου αιολικού πάρκου απορρίφθηκε λόγω του ότι γειτνίαζε με το διατηρητέο μνημείο Τεκές του Χασάν Μπαμπά. Τέλος, υπάρχει πάντα η πιθανότητα, ακόμα και αν ξεπεραστούν τα εμπόδια του ελλιπούς κρατικού σχεδιασμού και της δυσκίνητης ελληνικής γραφειοκρατίας, το έργο να παρεμποδιστεί από τα «θέλω της τοπικής κοινωνίας».

Σε μια χώρα που ποτέ δε μπορείς να στηριχθείς στο αυτονόητο, το μόνο που αναμένεται, είναι ο χρόνος να δείξει αν οι εκστρατείες ενημέρωσης καταφέρουν στο μέλλον κάτι περισσότερο από το να γεμίζουν με πεταμένα φυλλάδια και μικρούς χάρτινους μύλους τους δρόμους της πόλης. Μέχρι τότε, σχόλια όπως «τα αιολικά πάρκα του Διαβόλου, γίνονται μόνο για να καταστρέψουν την Ελληνική φύση» θα πρέπει απλώς να μη μας κάνουν εντύπωση.

«Ο Καραγκιόζης είναι ο καθημερινός άνθρωπος»

Λορυ Μπαραζιάν

Καραγκιόζης: Εσύ μεσαίε Σκορπιέ, εσένα ρωτάω, σε λίγο καιρό θα πας στρατιώτης, για πες μου λοιπόν, στο στρατό έχουμε τον Λόχο, μετά τι έχουμε;

Σκορπιός: Έχουμε το Σύνταγμα.
Καραγκιόζης: Μπράβο ξεφτέρι μου. Και μετά το Σύνταγμα τι έχουμε Σκορπιέ;
Σκορπιός: Έχουμε, έχουμε την Ομόνοια.
Ο Καραγκιόζης του ρίχνει καρπαζιά.

Λίγο πολύ αυτοί οι στίχοι προκαλούν αναμνήσεις σε μικρούς και μεγάλους.
Ποιος δεν έχει ακούσει έστω και δυο λόγια για τον Καραγκιόζη;
Ποιος δε θυμάται τις καρπαζιές που έτρωγε αυτός ο κωμικοτραγικός ήρωας του ελληνικού Θεάτρου Σκιών;

Επισκεφθήκαμε το Μουσείο Χαρίδημου που στεγάζεται εδώ και ενάμιση χρόνο στο ισόγειο του Πολιτιστικού Κέντρου «Μελίνα» του Δήμου Αθηναίων, στην οδό Ηρακλειδών 66 και Θεσσαλονίκης στο Θησείο.
Εκεί μας ξενάγησε ο ίδιος ο Σωτήρης Χαρίδημος, μέγας Καραγκιοζοπαίχτης και συνεχιστής του Χρήστου και Γιώργου Χαρίδημου.

Ο Σωτήρης Χαρίδημος (1941), ο Βενιαμίν της οικογένειας, μεγάλωσε μέσα στο ονειρικό αλλά και σκληρό περιβάλλον του "καραγκιόζικου μπερντέ" του πατέρα και του αδελφού του. Μετά τη συνταξιοδότησή του αφιερώνεται απόλυτα στο Θέατρο Σκιών με εκθεσιακή δραστηριότητα και συμμετοχές σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, σε προγράμματα Λαϊκής Επιμόρφωσης του Δήμου Αθηναίων κατασκευής φιγούρας και σκηνικών, συνεχίζοντας την τέχνη του πατέρα του και του αδελφού του.

Ο Καραγκιόζης ξεκίνα το 1860 από το μπαρμπα-Γιάννη το Βράχαλη, που ήταν Έλληνας καταγόμενος από την Καλαμάτα κι ο οποίος εγκαταστάθηκε σε ένα καφενείο, απέναντι από το τελωνείο, στον Άγιο Σπυρίδωνα στον Πειραιά και εκεί έστησε το μπερντεδάκι του και έπαιζε με τις πρωτόγονες φιγούρες του.

Στο μουσείο Θεάτρου Σκιών «Χαρίδημος» παρουσιάζονται πάνω από χίλια εκθέματα, όπως φιγούρες από δέρμα βουβαλιού, χαρτόνι, ζελατίνη, σκηνικά, πανόδετα χειρόγραφα βιβλία, μυθολογικές παραστάσεις, φωτογραφικά ντοκουμέντα και εργαλεία ξεδιπλώνοντας τον πλούτο και την ιστορία μιας εποχής 150 χρόνων του Ελληνικού Λαϊκού Θεάτρου Σκιών.
«Ήταν υποτιμητικό το να είσαι Καραγκιοζοπαίχτης, γι’ αυτό και τα παλιά χρόνια αλλάζανε ονόματα. Μεγάλοι Καραγκιοζοπαίχτες όπως ο Μίμαρος, ο Μόλλας και ο Χαρίδημος αλλάξανε τα επίθετα τους. Από Σαντούνης ονομάστηκε Μίμαρος, από Παπούλιας Μόλλας, κι από Χαρίτος ονομάστηκε Χαρίδημος», μας εξηγεί.
-Ποιος θα λέγατε ότι είναι ο σύγχρονος Καραγκιόζης, ρωτώ τον κ. Χαρίδημο.
-Ένας απλός άνθρωπος, είναι σήμερα ο Καραγκιόζης. Αυτός που δυστυχεί, γιατί δε ζουν όλοι καλά. Ο Καραγκιόζης είναι αυτός που σηκώνει όλα τα βάρη της οικογένειας στην πλάτη του ∙ άντε να κάνεις παιδιά, άντε να τα σπουδάσεις, άντε να κάνεις εγγόνια. Ο Καραγκιόζης τι κάνει; Διαμαρτύρεται, πεινάει...Είναι ο καθημερινός άνθρωπος με τις δυσκολίες του, όχι όμως με την ειρωνική έννοια που λέμε «καραγκιόζης». Ο Καραγκιόζης είναι ο ήρωας της ζωής, αντιμετωπίζει τη ζωή, δε σκύβει το κεφάλι, κάνει αντίσταση. Αυτός που σκύβει το κεφάλι και γλείφει τον Πασά είναι ο Χατζατζάρης.
Και υποδύεται με χαμηλή φωνή το Χατζατζάρη και τον Καραγκιόζη μουρμουρίζοντας έναν διάλογο από μία παράσταση.
«Πολυχρονεμένε μου Βεζίρη πείτε μου τι θέλετε, όλα τα θελήματα του κόσμου...Προσκύνα ρε Καραγκιόζη, θα μας τσακίσει ο Πασάς».

Ο Σωτήρης Χαρίδημος αγωνίστηκε πολύ για να φτιαχτεί αυτό το Μουσείο. Περνάει ώρες εκεί μέσα, στο εργαστήριο του, μόνο και μόνο επειδή αγαπάει αυτό που κάνει. «Είναι πολύ πεισματάρης άνθρωπος. Μόνο εγώ ξέρω πόσο πάλεψε γι’ αυτό το μουσείο» τονίζει η Άννα Φόνσου, Πρόεδρος του ιδρύματος «Το Σπίτι του Ηθοποιού» που τυχαίνει να ήταν εκεί την ώρα της επίσκεψης μας. Αμέσως, αμέσως με πολύ αυθόρμητο τρόπο, κατά τη διάρκεια της συζήτησης, η κ. Φόνσου παρακίνει τον κ. Χαρίδημο να παίξουνε μία πολύ σύντομη παράσταση υποδυόμενοι το Κολλητήρι και τον Καραγκιόζη αντίστοιχα, για τους επισκέπτες που βρίσκονταν στο μουσείο εκείνη τη στιγμή.

Ο Σωτήρης Χαρίδημος εξήγησε επίσης πως, ακριβώς επειδή είχε τη στήριξη του Δήμου Αθηναίων κατάφερε να «χτίσει» αυτό το Μουσείο που αποτελεί σημαντική πολιτιστική κληρονομιά του ελληνικού λαού.

Όσον αφορά τα Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ), το «Μουσείο Χαρίδημος» δίνει μεγάλη σημασία σε αυτά. Παίζονται διαφορετικές παραστάσεις για τους ανθρώπους που έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες. «Για τα παιδιά με αναπηρία παίζονται διαφορετικές παραστάσεις γιατί συχνά, από τον ήχο της καρπαζιάς για παράδειγμα, φοβούνται, η κίνηση και η φωνή δεν πρέπει να είναι βροντώδεις».

Στο εργαστήριο του Χαρίδημου μαθαίνουν να παίζουν παραστάσεις και ΑμεΑ. Στη Γλυφάδα τέσσερα παιδιά με αναπηρία, μετά την επιλογή του κ. Χαρίδημου, δώσανε παράσταση Καραγκιόζη, για την οποία βραβεύτηκε και ο δάσκαλός τους Χαρίδημος. Στο Μουσείο υπάρχει μεγάλη προσέλευση κοινού καθώς επίσης και μαθητών, μόνο που οι τελευταίοι δεν είναι πολλοί.
-Υπάρχουν συνεχιστές; ρωτώ τον κ. Χαρίδημο
-Υπάρχουν, αλλά είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και δεν είναι τόσο καλοί όσο τα παλιά χρόνια, λέει μελαγχολικά.

Όσο περνάνε τα χρόνια τα γούστα των ανθρώπων αλλάζουν. Τώρα πια υπάρχει η τηλεόραση, το σινεμά τα οποία αντικαταστήσανε το Θέατρο Σκιών, την αθωότητα του και τα βαθιά πολιτικά μηνύματα που αυτό περνούσε.

Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που θα κρατήσουν τις παραδόσεις και θα γίνουν μαθητές του κ. Χαρίδημου που τον ευχαριστεί πολύ να τους διδάσκει. Σήμερα μαθαίνει Καραγκιόζη σε παιδαγωγούς, σε φιλολόγους, σε φοιτητές και σε μικρά παιδιά. Όλα τα μαθήματα είναι δωρεάν για όλες τις ηλικίες με μόνη προϋπόθεση την όρεξη για δημιουργική απασχόληση.

Περιστέρι…θυμάσαι;

Δέσποινα Τσανταρλιώτη

Το Περιστέρι, ο μεγαλύτερος δήμος στην Αθήνα και ο τέταρτος στην Ελλάδα με πληθυσμό που ξεπερνάει τους 250.000 κατοίκους, γεννήθηκε μέσα από τις ξύλινες παράγκες και τους λασπωμένους χωματόδρομους των χιλιάδων προσφύγων που εγκαταστάθηκαν σε αυτή τη γωνιά του λεκανοπεδίου της Αθήνας.

Πόσα πράγματα όμως ξέρουμε για τον τόπο που γεννηθήκαμε; Η μνήμη μοιάζει να συγκροτεί τα βήματά της. Το ανάστημα ορθώνεται, η κουλτούρα ολοένα και αναπτύσσεται και τα μάτια των ανθρώπων μοιάζουν να θέλουν να θυμούνται.

Η ιστορική αναδρομή κρίνεται αναγκαία για να δείξει τη πορεία της ζωής.

Δάφνες και λιόδεντρα, σπαρτά και αμπέλια και ένας ατελείωτος στο γυμνό μάτι κάμπος δίνουν την σχεδόν πλήρη εικόνα του τοπίου, τοπίο όχι και τόσο διαφορετικό από τα αρχαία χρόνια. Δύο εκατομμύρια πρόσφυγες το 1922 και το τοπίο καλείται να αλλάξει. Αφετηρία τους: ο Άγιος Αντώνιος. Οι καρφωτές παράγκες στήνονται και γεννάνε επιστήμονες, τεχνίτες, βιοτέχνες και καλλιτέχνες. Προσφυγιά προοδευτική με κλίση στα γράμματα και στις τέχνες. Παρακαταθήκη πολύτιμη για τις ανάγκες της δημιουργίας του οικισμού.

Ο φούρνος των Ξενοπουλέων, το Μπακάλικο του Πάντου, το κουρείο του Στρατηγόπουλου, κέντρα διασκέδασης των Κατελούζιδων μέχρι και χοροδιδασκαλεία. Με την εγκατάσταση των προσφύγων έρχεται και επιβεβαιώνεται και η μεγάλη αθλητική παράδοση. Το 1926 «Ένωση Περιστερίου». Το 1927 «Αστέρας». Το 1931 «Ατρόμητος» και οι πρώτοι περιστεριώτικοι αγώνες βρίσκουν έδαφος.

Η αυτονομία και η ανεξαρτησία καθιερώνονται μόλις το 1934 και το Περιστέρι γίνεται Δήμος. Οι προσφυγικοί συνοικισμοί καλούνται να ορθοποδήσουν και να συγκροτηθούν δυναμικά μέσα σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Πρώτος δήμαρχος, ο Σταμάτης Καστριώτης.

«Τότε στο δημαρχείο υπήρχε μεγάλο μίσος εναντίον των προσφύγων», θυμάται ο Γιάννης Μπατζακίδης, ένας από τους πρώτους υπαλλήλους του Δήμου. Συνεπώς η έντονη αμφισβήτηση στο πρόσωπο του Καστριώτη από το σύνολο των κατοίκων του Περιστερίου ήταν αναμενόμενη όπως και η δραστηριοποίηση στον τομέα της διεκδίκησης των αιτημάτων προσφύγων και γηγενών. Συγκροτημένα αιτήματα με τη πλήρης μορφή προγράμματος.

Μια έντονα πολυπληθής πόλη με πολυάριθμο γυναικείο εργατικό δυναμικό απαραίτητα ελκύει βιομηχανικές επενδύσεις. Το 1933 κατασκευάζεται από τους αδελφούς Λαναρά το εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας. Μία μεγάλη επένδυση επιτυγχάνεται και το παράδειγμα ακολουθούν ο Θ.Παπάζογλου και οι γιοι του με τη δημιουργία του εργοστασίου «Άριστον». Η εξόρυξη του κάρβουνου στο λιγνιτωρυχείο έρχεται να επιβεβαιώσει την έντονη βιομηχανική παρουσία στη πόλη.

Η μεγάλη πλημμύρα του 1934 εντείνει το δράμα των προσφύγων. Τα ανθρώπινα θύματα 7 και οι καταστροφές ανυπολόγιστες.

Με το ξέσπασμα του πολέμου το 1940 ο αγώνας για επιβίωση προωθεί την αντιστασιακή δραστηριότητα. Οι κινητοποιήσεις διαδέχονται η μία την άλλη όπως και τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πρώτο σύνθημα του ΕΑΜ η «επιβίωση». Στο εθνικό αυτό εγερτήριο, το Περιστέρι δίνει ενωμένο το παρών του. Σύσσωμος ο περιστεριώτικος λαός, απλώνει τα φτερά του και το κίνημα αναπτύσσεται. Πόλη ηρώων. Γκιουνενιώτης, Χαραλαμπίδης, Σταματιάδη-άπειρα αξιομνημόνευτα ονόματα.

Οι καμπάνες της απελευθέρωσης ηχούν και οι πανηγυρισμοί στον ελεύθερο περιστεριώτικο λαό είναι μεγάλοι. Δια βοής εκλέγεται λαϊκός δήμαρχος ο αγωνιστής με πνευματική ακτινοβολία Ευγένιος Χαραλαμπίδης.

Νέα σπίτια, νέες γειτονιές, αύξηση του πληθυσμού και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια φαίνεται να αλλάζουν το τοπίο. «Το Περιστέρι είχε αρχίσει να αλλάζει», αφηγείται ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες δημοσιογράφους, ο περιστεριώτης Σεραφείμ Φυντανίδης.

«Ανθούπολη, Αη-Γιώργης, Εκατό Δέντρα, Λόφος Αξιωματικών, Μπουρνάζι γέμιζαν μέρα με τη μέρα με νέα σπιτάκια χτισμένα όπως-όπως».

Ο πληθυσμός αυξημένος κατά 122% μέσα σε διάστημα δέκα χρόνων. Υπέρογκο ποσοστό, ιδιαίτερα χαρακτηριστικό για τις ραγδαίες αλλαγές σε βιώσιμο επίπεδο. Στο σημερινό Άλσος Περιστερίου στεγαζόταν το λιγνιτωρυχείο που ξαναλειτούργησε το 1951. Όμως οι εκρήξεις για τη διάνοιξη στοών προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές και μαζί την σθεναρή αντίσταση των Ανθουπουλιώτων οι οποίοι και πυρπόλησαν τις εγκαταστάσεις. Η «εξέγερση του κάρβουνου» αναφέρεται σαν ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην περιστεριώτικη ιστορία.

Το έντονο ενδιαφέρον των πολιτών για τα κοινά επέφερε τον αργό μεν αλλά σταθερό δε μετασχηματισμό της πόλης σε σύγχρονη. Για αρκετά χρόνια όμως ο Δήμος αντιμετωπιζόταν σαν πόλη δεύτερης κατηγορίας, συμπεριφορά αρκετά υποτιμητική σε μία πόλη με έντονο ιστορικό υπόβαθρο και δραστηριότητα σε όλα τα επίπεδα μιας βιώσιμης και ζωντανής πόλης με 35 εξωραϊστικούς και πολιτιστικούς συλλόγους. Τις τελευταίες προσφυγικές παράγκες διαδέχονται πολυκατοικίες. Το 1982 τα έργα κατασκευής δικτύου αποχέτευσης λαμβάνουν δράση με στόχο τη ποιοτική αναβάθμιση του τρόπου ζωής στο Περιστέρι. Ένα από αυτά είναι και η δημιουργία του σταθμού του Αγίου Αντωνίου και το Μετρό παίρνει δραστικό ρόλο στην ζωή των δημοτών.

Στην εκπαίδευση ο σύλλογος «Η Γενιά της Παράγκας», η μαθητική εφημερίδα «Η Ζωή του θρανίου», η τοπική εφημερίδα «Το Περιστέρι» όπου και ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα ο Σεραφείμ Φυντανίδης. Στον αθλητισμό η περιστεριώτικη ομάδα «Ατρόμητος». Στην καλλιτεχνική ζωή το επαγγελματικό θέατρο, ο θίασος του Ζέρβα και ο κινηματογράφος Μον Σινέ. Μεγάλοι ρεμπέτες πέρασαν και επηρέασαν τη καλλιτεχνική δραστηριότητα στη πόλη. Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μάρκος Βαμβακάρης, Χιώτης, Σωτηρία Μπέλλου, Μαίρη Αλεξοπούλου και η διασκέδαση έπαιρνε διαστάσεις μυθικές στο κέντρο «Οπτασία» όπου και πέρασαν οι μεγαλύτερες καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες που έχουν γράψει ιστορία.

Το λαμπρό μέλλον ήδη διεκδικείται από το Περιστέρι και με τη πιλοτική έκθεση του Ιστορικού Μουσείου του Δήμου εκτίθενται αρκετά από τα αρχαιολογικά ευρήματα τα οποία βρέθηκαν κατά καιρούς σε διάφορα σημεία της πόλης.

Είναι βέβαιο ότι η πόλη αλλάζει με άκρως ταχύτατους ρυθμούς με νέα έργα υποδομής, νέοι πολιτιστικοί, αθλητικοί και ψυχαγωγικοί χώροι.

Μια ιδιαίτερη πινελιά δίνεται στο ιστορικό περίγραμμα της πόλης. Μνήμες που στιγμάτισαν μια ολόκληρη ζωή, έρχονται να δώσουν με τη πνοή έργων τη θύμηση παλαιότερων αγώνων, ερέθισμα και για μελλοντικούς.

Μία από αυτές τις πινελιές είναι και o Πανελλήνιος Πολιτιστικός Σύλλογος Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος επί της οδού Εθνικής Αντιστάσεως, στον πεζόδρομο του Περιστερίου. Το μοναδικό Μουσείο Εθνικής Αντίστασης στην Αθήνα σε σύγκριση με τα τόσα πολλά ανά την Ελλάδα. Μόλις λίγους μήνες κρατά χρόνο ζωής και η περιπέτεια του αρκετά ενδιαφέρουσα σε ένα Δήμο που σέβεται την τόσο σπουδαία ιστορία του.

Η παρέμβαση και η αξιοποίηση του χώρου αποτελεί σημαντικό θέμα για τη δημιουργία του Μουσείου. Η ιστορία του κτιρίου και μόνο κρατά αρκετά χρόνια πριν όταν μία ιδιώτης παρέδωσε το κτίριο το οποίο βρισκόταν κάτω από την ιδιοκτησία της στον Δήμο, με τη προϋπόθεση ότι θα χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ενός πολιτιστικού κέντρου. Και όπως πάντα οι επιθυμίες μένουν πάντα στα χαρτιά και τα έργα βιτρίνας λαμβάνουν αμιγώς δράση. Έτσι και το κτίριο μετατράπηκε σε μία αποθήκη χρήση της οποίας ανέλαβε ο Δήμος κρατώντας τη καλά κλειδωμένη.

Η αυθόρμητη πρωτοβουλία όμως έκανε την εμφάνισή της και την 25^η Μαρτίου 2007 το αγωνιστικό πνεύμα και η απτόητη θέληση έσπασαν τα λουκέτα της πόρτας αλλά και της προχειρότητας των λόγων. Το πρώτο ΕΑΜικό μουσείο δημιουργείται από ομάδα ανθρώπων με αγωνιστική διάθεση και πάνω από όλα…μνήμες, μνήμες που χάραξαν ανθρώπινες ζωές και έθεσαν τα δικά τους θεμέλια για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Το πνεύμα τους αγωνιστικό και ελπιδοφόρο. Ο σκοπός τους ιερός. Η όρεξη μεγάλη και το σχέδιο προωθείται αφιερωμένο στη νέα γενιά. Πλούσια δανειστική βιβλιοθήκη(2.000 βιβλία), σπάνιο φωτογραφικό αρχείο, τεράστιας αξίας αντικείμενα, ταυτότητες, γράμματα, ντοκουμέντα, συλλεκτικός περιοδικός τύπος και αφίσες της δεκαετίας 1940-1949 και επανεκδόσεις βιβλίων και αναγνωστικών μεγάλων διανοούμενων, δασκάλων και παιδαγωγών που απηχούν μέσα από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού την αγωνιστικότητα, τη θυσία και τον πόθο για ελευθερία. Σχολεία δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια, προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές διαρκώς επισκέπτονται καθημερινά το μουσείο ανατρέχοντας στη βιβλιογραφία και στο ηλεκτρονικό αρχείο. Άραγε πως θα αντιδρούσαν οι νέοι αυτοί άνθρωποι στο άκουσμα της απειλής γκρεμίσματος του μουσείου; Σίγουρα όχι συγκαταβατικά. Ένας χώρος που ήταν παραμελημένος για πολλά χρόνια από τις εκάστοτε Δημοτικές Αρχές δεν μπορεί παρά να εξάπτει την επιθυμία και την ελπίδα για ουσιαστικά έργα. Η προσπάθεια συνεχίζει απτόητη και πιο δυναμική από ποτέ για να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε.. και το έργο επεκτείνεται. Στις 25 Μαρτίου 2009 το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης κλείνει δύο χρόνια και καλεί όλο κόσμο να γιορτάσει μαζί με τα μέλη του συλλόγου.

Μπορεί να μην είναι πλέον οι συνθήκες ίδιες. Μπορεί να μην υπάρχει πλέον το θαμπό φως της φυλακής και τα απαγορευμένα βιβλία. Παραμονεύει όμως πάντα ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα που εγκλωβίζει τον λαό σε μια νέα τάξη πραγμάτων. Διαμορφώνεται πάνω σε μια συντηρητική βάση δεδομένων.

Η ανάγκη μεγάλη για να θυμηθούμε και να ανατρέξουμε στις παραδόσεις μας όχι για να χαρακτηριστούμε παλαιομοδίτες αλλά προοδευτικοί.

Μια ματιά στο παρελθόν ωφελεί ένα ελπιδοφόρο και αξιοπρεπές μέλλον.

Οι δρόμοι της μνήμης χαράχτηκαν και τα σημάδια μένουν ανεξίτηλα στο χρόνο και στις καρδιές των ανθρώπων.

Ένα μεγάλο ιστορικό και ένδοξο παρελθόν γεννάει ένα αισιόδοξο, δημιουργικό και σίγουρο μέλλον με τη μνήμη του παρελθόντος να φωνάζει…θυμάμαι!