Επαναληπτικές εξετάσεις Σεπτεμβρίου για το εργαστήριο Διαδικτυακής Δημοσιογραφίας

Οι φοιτητές που δεν πέρασαν το εργαστήριο της Διαδικτυακής Δημοσιογραφίας κατά το ακαδημαϊκό έτος 2008-2009, αλλά έχουν τις απαιτούμενες παρουσίες, μπορούν το Σεπτέμβριο να μου στείλουν νέες εργασίες και να αξιολογηθούν βάσει αυτών, χωρίς να υποχρεούνται να παρακολουθήσουν εκ νέου το μάθημα. Όσοι ενδιαφέρονται θα πρέπει να έρθουν σε επικοινωνία μαζί μου.
Βάια Δουδάκη

Περί τυφλότητος

Σταματίνα Λουκά

Η διαφορά μεταξύ ενός τυφλού και ενός βλέποντα είναι η διαφορετική ποιότητα και ποσότητα των πληροφοριών που παίρνουν από το περιβάλλον που κινούνται. Για κάποιον που βλέπει η κίνηση στο χώρο επιτυγχάνεται χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Αντίθετα, ένα τυφλό άτομο χρειάζεται να πραγματοποιήσει μια περίπλοκη νοητική διαδικασία και προσπάθεια προκειμένου να μετακινηθεί σε ένα γνωστό ή άγνωστο χώρο γι’ αυτόν.

Τα άτομα με πρόβλημα όρασης προσπαθώντας να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές ανάγκες, χρειάζονται εκπαίδευση στους τομείς της Κινητικότητας/ Προσανατολισμού (Κ-Π) και των Δεξιοτήτων της Καθημερινής Διαβίωσης (ΔΚΔ).

Τα άτομα αυτά χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, στους εκ γενετής τυφλούς και στους νεοτυφλοθέντες, οι οποίοι έχουν χάσει την όραση τους τα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Μπορεί επίσης, να αναφερόμαστε σε άτομα με ολική απώλεια όρασης ή με μερική όραση. Οι εκ γενετής τυφλοί μπαίνουν αμέσως σε πρόγραμμα εκπαίδευσης, σε ειδικό σχολείο και αργότερα εντάσσονται σε κανονικό με τη βοήθεια της παράλληλης διδασκαλίας στο σύστημα Braille. Οι νεοτυφλοθέντες, από την άλλη, χρειάζονται κάποιο χρονικό διάστημα ψυχολογικής υποστήριξης για να συνειδητοποιήσουν την καινούργια πραγματικότητα κι έπειτα με δική τους θέληση να ξεκινήσουν την εκπαίδευση.

Υπάρχουν διάφοροι οργανισμοί που έχουν δημιουργηθεί με σκοπό την εκπαίδευση των ατόμων με πρόβλημα όρασης, όπως ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Τυφλών, ο Φάρος Τυφλών της Ελλάδος και το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ).

Η εκπαίδευση είναι εξατομικευμένη και διαφοροποιείται ανάλογα με την αιτία απώλειας όρασης, το ποσοστό λειτουργικής όρασης, την ηλικία εκδήλωσης του προβλήματος όρασης, την ηλικία που ξεκινά την εκπαίδευση και την ύπαρξη πιθανών επιπρόσθετων δυσκολιών. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα προσαρμόζεται σύμφωνα με τις ανάγκες, επιθυμίες και τις δυνατότητες του εκπαιδευόμενου.

Το άτομο με πρόβλημα όρασης, πιο συγκεκριμένα, χρειάζεται εκπαίδευση στον τομέα της κινητικότητας και του προσανατολισμού με κύριο στόχο να κινείται με ανεξαρτησία, ασφάλεια, αποδοτικότητα και άνεση στον περιβάλλοντα χώρο του. Η κινητικότητα στηρίζεται σε τέσσερα βασικά στοιχεία:
1. το λευκό μπαστούνι με τις ειδικές τεχνικές ή άλλο βοήθημα (μπαστούνι λέιζερ ή σκύλος), το οποίο χρησιμοποιείται για να εντοπίζει τα εμπόδια και να βοηθά τα άτομα να κινούνται ανεξάρτητα, ενώ παράλληλα χρησιμεύει ώστε να αναγνωρίζεται το άτομο με πρόβλημα όρασης από το κοινό.
2. την ικανότητα του ατόμου με πρόβλημα όρασης να χρησιμοποιεί τις τεχνικές
3. την διάθεση του ατόμου να κινηθεί με ανεξαρτησία καθώς και
4. το περιβάλλοντα χώρο που κινείται το άτομο (προσβασιμότητα)

Εκπαιδεύτρια Κ-Π και Δ.Κ.Δ του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τυφλών τονίζει το θέμα της προσβασιμότητας σε μια πόλη σαν την Αθήνα, αφού είναι από τις πλέον ακατάλληλες για ένα άτομο με πρόβλημα όρασης. Τα πεζοδρόμια είναι πολύ μικρά, αυτοκίνητα και μηχανάκια παρκάρουν πάνω σε διαβάσεις πεζών, οι δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες και τα ειδικά ανάγλυφα πλακίδια στα πεζοδρόμια αλλά και στους εσωτερικούς χώρους που βοηθούν τους τυφλούς να καταλάβουν αν βαδίζουν σε ευθεία, αν υπάρχει στροφή ή κάποιο εμπόδιο δεν έχουν εφαρμοστεί παντού με αποτέλεσμα να δυσκολεύουν την ανεξάρτητη κίνηση τους.

Ο προσανατολισμός αφορά στην εκπαίδευση του ατόμου να μπορεί να ανταποκρίνεται σε διάφορες καταστάσεις και πληροφορίες του περιβάλλοντα χώρου. Πραγματοποιείται τοποθετώντας μόνιμα σημάδια στο χώρο (στύλους, μαγαζιά κλπ), ή ενδείξεις (άνεμος, ήχοι, μυρωδιές). Αποτελεί ίσως το δυσκολότερο κομμάτι της εκπαίδευσης.
Η εκπαίδευση στις Δεξιότητες Καθημερινής Διαβίωσης περιλαμβάνει τεχνικές με τις οποίες το άτομο με πρόβλημα όρασης καλύπτει μόνο του και με ασφάλεια το σύνολο των καθημερινών δραστηριοτήτων τόσο στο προσωπικό του χώρο όσο και στο χώρο εργασίας του. Προσφέρει δηλαδή, στο άτομο μια πλήρη ανεξαρτησία σε βασικούς τομείς όπως η προσωπική υγιεινή και φροντίδα, η αυτοεξυπηρέτηση του σε δραστηριότητες όπως η φροντίδα του σπιτιού, το μαγείρεμα, το ράψιμο κλπ. Η εκπαίδευση στις Δ.Κ.Δ. συμβάλλει και αυτή με τη σειρά της στην εικόνα που έχει ο εκπαιδευόμενος για τον εαυτό του και στην εικόνα που έχουν οι άλλοι για εκείνον. Με την εκμάθηση μιας σειράς τεχνικών το άτομο μειώνει την εξάρτησή του από τα άτομα του συγγενικού ή φιλικού περιβάλλοντος όσον αφορά δραστηριότητες της καθημερινότητας. Οργανώνει το χώρο του βάζοντας τις δικές του προδιαγραφές ουσιαστικά στην ποιότητα της ζωής του.

Στην Ελλάδα μόλις τις τελευταίες δεκαετίες αναγνωρίστηκε η αναγκαιότητα της εκπαίδευσης στους τομείς της Κ/Π και των Δ.Κ.Δ. των ατόμων με πρόβλημα όρασης και μόλις 11 εκπαιδευτές καλύπτουν τις ανάγκες 24.000 εγγεγραμμένων στην πρόνοια ατόμων με πρόβλημα όρασης. Τα περισσότερα άτομα με πρόβλημα όρασης παρά τις όποιες δυνατότητες και σπουδές τους εργάζονται ως τηλεφωνητές και συνταξιοδοτούνται πολύ γρήγορα.

Σημαντικό ζήτημα είναι και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει ο καθένας τους τυφλούς ανθρώπους. Τυφλή γυναίκα που επισκέπτεται μια τράπεζα λέει: «Πάω στην τράπεζα και συνήθως απευθύνουν το λόγο στο συνοδό μου. Απαντάω εγώ και απευθύνονται ξανά στο συνοδό μου. Αν τύχει να έχω τα νεύρα μου λέω «Δεν πήρατε το μήνυμα ότι εγώ απαντάω για αυτά που θέλω.» Επίσης, όταν κάποιος θέλει απλά να βοηθήσει έναν τυφλό πεζό να διασχίσει το δρόμο οφείλει να τον ρωτήσει αν χρειάζεται βοήθεια κι όχι να πάρει από μόνος του την πρωτοβουλία να τον πιάσει και να τον τραβήξει.

http://www.keat.gr/categories.php?lang=gr&CID=5&sub_id=41

Οι αναγνώστες της στρογγυλής τραπέζης

Γιάννης Χονδρός


Όσοι αγαπούν το βιβλίο και η ανάγνωση αποτελεί μια από τις αγαπημένες τους συνήθειες, θα έχουν ακούσει σίγουρα για τον θεσμό των λεσχών ανάγνωσης. Η ιδέα, στην στοιχειώδη της μορφή, είναι εξίσου παλιά όσο και η ίδια η ιστορία της ανάγνωσης από τους χρόνους της μαζικότερης διάδοσης της: μια συνάντηση ανθρώπων που κάθονται και συζητούν για βιβλία που έχουν διαβάσει, επιθυμώντας να μοιραστούν και να ανταλλάξουν τις σκέψεις και τις εντυπώσεις που αποκόμισαν από αυτά.

Μια περισσότερο χαλαρή μορφή αυτής της συνήθειας μπορούμε να εντοπίσουμε ήδη στις πρώτες φιλοσοφικές και επιστημονικές λέσχες ή ακόμη και στα λογοτεχνικά καφέ των μεγάλων ευρωπαϊκών μητροπόλεων από τον 18ο έως τον 20ο αιώνα. Όσο βέβαια η ανάγνωση βιβλίων αρχίζει να φθίνει και να παραγκωνίζεται από τις νέες πολιτισμικές συνήθειες, άλλο τόσο φαίνεται να μεγαλώνει η ανάγκη όσων εξακολουθούν να την αγαπούν να την υπερασπιστούν και να συνασπιστούν για να την διαφυλάξουν καλύτερα.

Μια πρώτη μαζική εξάπλωση του φαινομένου των book clubs ξεκίνησε στην Αμερική από το περίφημο σόου της Όπρα Γουίνφρυ, όταν αποφάσισε να αφιερώσει ένα μέρος της εκπομπής της στην παρουσίαση των αγαπημένων της βιβλίων, ιδρύοντας ταυτόχρονα την δική της λέσχη ανάγνωσης, με αποτέλεσμα χιλιάδες αμερικανών αναγνωστών να μιμηθούν το παράδειγμα της. Στην Ελλάδα, οι πρώτες λέσχες ανάγνωσης ξεκίνησαν με πρωτοβουλία της μη κερδοσκοπικής μαθηματικής εταιρείας “Θαλής + Φίλοι”. Ο Απόστολος Δοξιάδης, γνωστός συγγραφέας βιβλίων με θέμα τα μαθηματικά και ιδρυτικό μέλος των “Θαλής + Φίλοι”, είχε πριν περίπου πέντε χρόνια την ιδέα να διαδώσει τον θεσμό των λεσχών ανάγνωσης στα σχολεία με την δημιουργία λεσχών με θέμα την μαθηματική λογοτεχνία. Ο απώτερος στόχος ήταν να προσεγγιστούν τα μαθηματικά, ένα μάθημα που συχνά αντιμετωπίζεται με αντιπάθεια, μέσα από την ιστορία τους και την ζωή των μεγάλων μαθηματικών. Σήμερα λειτουργούν περίπου 30 τέτοιες μαθητικές λέσχες ανάγνωσης στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη και σε πόλεις της ελληνικής περιφέρειας.

Η Ευαγγελία Τατάγια είναι υπεύθυνη της βιβλιοθήκης και συντονίστρια της λέσχης του 2ου Ενιαίου Πειραματικού Λυκείου Αθήνας και θυμάται πώς ξεκίνησε ο σχηματισμός της: «Τότε δεν γνωρίζαμε την ύπαρξη των “Θαλής + Φίλοι”. Κάνοντας όμως συζητήσεις με τον καθηγητή μαθηματικών του σχολείου σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τα μαθηματικά, σκεφτήκαμε ότι μια λέσχη ανάγνωσης με θέμα την μαθηματική λογοτεχνία θα ήταν ένας πιο ευχάριστος τρόπος προσέγγισης». Το εγχείρημα άρχισε να στέφεται με επιτυχία και αφού επικοινώνησαν με την εταιρεία “Θαλής + Φίλοι”, προσκάλεσαν στην λέσχη τους τον Απόστολο Δοξιάδη και τον Τεύκρο Μιχαηλίδη, επίσης συγγραφέα βιβλίων μαθηματικής λογοτεχνίας. Η κα. Τατάγια κάνοντας απολογισμό της δραστηριότητας τους αναφέρει ότι «τα παιδιά άρχισαν να έρχονται όλο και πιο συχνά στην βιβλιοθήκη και να μελετούν κι άλλα βιβλία σχετικά με τα θέματα που μας απασχόλησαν στις συναντήσεις της λέσχης ανάγνωσης. Η δική μου προσωπική ικανοποίηση είναι ότι τα έβλεπα ευτυχισμένα για την συμμετοχή τους σε αυτήν την δραστηριότητα».

Μια από τις λέσχες ανάγνωσης
του Πολυχώρου Μεταίχμιο εν ώρα εργασιών…

Αλλά και το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (Ε.ΚΕ.ΒΙ.) δεν έμεινε αμέτοχο στην εξάπλωση της ιδέας των λεσχών ανάγνωσης. Έχει ξεκινήσει εδώ και τρία χρόνια μία δραστική εκστρατεία ενημέρωσης και διάδοσης του θεσμού. Όπως εξηγεί η Ναταλία Μαράντου, υπεύθυνη των λεσχών ανάγνωσης του Ε.ΚΕ.ΒΙ.: «Στόχος μας είναι να προωθήσουμε και να αυξήσουμε την αναγνωσιμότητα όσο γίνεται προσελκύοντας ακόμη και υποψήφιους αναγνώστες που θα θεωρήσουν ενδιαφέρουσα την ιδέα της συζήτησης γύρω από τα βιβλία». Οι λέσχες ανάγνωσης που έχουν ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Ε.ΚΕ.ΒΙ. ανέρχονται σήμερα σε 150 περίπου και διασφαλίζουν σημαντικά προνόμια, όπως την συνάντηση με κάποιους από τους συγγραφείς των βιβλίων που επιλέγουν και την συμμετοχή τους στην ψηφοφορία για το ετήσιο βραβείο αναγνωστών που διοργανώνει το Κέντρο Βιβλίου. Γενικότερα όμως, επιχειρείται μια συνεχής επικοινωνία μεταξύ του Ε.ΚΕ.ΒΙ. και των λεσχών ανάγνωσης ώστε να εμπλουτίζεται η δράση τους με πολλές δραστηριότητες και να αυξάνεται η δημοφιλία του θεσμού. Στον διαδικτυακό τόπο του Ε.ΚΕ.ΒΙ. μπορεί να βρει κανείς όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να δημιουργηθεί μια λέσχη ανάγνωσης ή ακόμη να δηλώσει την συμμετοχή του σε κάποια από τις ήδη υπάρχουσες. Η Μαρίνα Πανταζίδου, εμπνεύστρια και συντονίστρια μιας λέσχης ανάγνωσης αναφέρει πως «τα δύο τελευταία μέλη της λέσχης μας μάθανε για την ύπαρξη της από την ιστοσελίδα του Ε.ΚΕ.ΒΙ.» και προσθέτει ότι «το ζητούμενο μιας λέσχης είναι να αυξηθεί η απόλαυση της ανάγνωσης και να περάσει στο επίπεδο του κοινωνικού διαβάσματος. Είναι πολύ σημαντικό να διαπιστώσεις με ποιο τρόπο αντιλαμβάνεσαι εσύ ο ίδιος ένα βιβλίο και πώς κάποιος άλλος. Αυτή είναι μία διάσταση που λείπει από την ιδιωτική ανάγνωση».

Από αυτήν την δυναμική τάση στον χώρο της ανάγνωσης και του βιβλίου δεν θα μπορούσαν να λείπουν φυσικά τα βιβλιοπωλεία, τα οποία με την σειρά τους οργανώνουν και αυτά τις δικές τους λέσχες ανάγνωσης. Όπως το βιβλιοπωλείο Ιανός και οι εκδόσεις Μεταίχμιο, που αξιοποιούν τις δυνατότητες των πολυχώρων τους φιλοξενώντας μεγάλο αριθμό λεσχών ανάγνωσης, ανάλογα με τις διάφορες αναγνωστικές προτιμήσεις. Μάλιστα, οι συγκεκριμένες λέσχες συνήθως συντονίζονται από γνωστούς συγγραφείς, προσφέροντας έτσι μία μοναδική ευκαιρία στον αναγνώστη να γνωρίσει τον αγαπημένο του συγγραφέα και να συζητήσουν μαζί για την κοινή τους αγάπη: τον μαγικό κόσμο των βιβλίων…

Facebook: Ο σύγχρονος τρόπος επικοινωνίας

Ιωσήφ Χατζηπαναγιώτου

Το ακούμε και το βλέπουμε παντού. Σε συζητήσεις των νέων, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και φυσικά στο Ίντερνετ. Η φήμη του εξαπλώνεται συνεχώς με ραγδαίους ρυθμούς. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας γίνονται χρήστες του και περνούν αρκετές ώρες της ημέρας τους με αυτό. Το Facebook τείνει να γίνει «μανία».Αποτε-λεί πλέον τον πιο σύγχρονο και μοντέρνο διαδικτυακό τρόπο επικοινωνίας κι αλληλεπίδρασης μεταξύ κυρίως των νέων ανθρώπων. Η αλήθεια είναι πως όταν ο Mark Zuckerberg εμπνεύστηκε την ιδέα για τη δημιουργία του Facebook δεν είχε κατά νου τη σημερινή εξέλιξη της «εφεύρεσής» του. Φυσικά τα κέρδη που έχει αποκομίσει μέχρι τώρα από αυτή ξεπερνούν και τα πιο τρελά όνειρα που θα μπορούσε να είχε κάνει τότε ο Zuckerberg.

Πως ξεκίνησε


O Mark Zuckerberg ίδρυσε το “The Facebook”, που αρχικά βρισκόταν στην ηλεκτρονική διεύθυνση thefacebook.com, στις 4 Φεβρουαρίου 2004, ενώ παρακολουθούσε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο του Harvard ως δευτεροετής φοιτητής. Η εταιρεία αφαίρεσε το “The” από το όνομά του μετά την αγορά του domain name (διαδικτυακός όρος=όνομα τομέα) facebook.com το 2005 έναντι διακοσίων χιλιάδων δολαρίων.

Αρχικά, πρόσβαση στο Facebook είχαν μόνο οι φοιτητές του Harvard και μέσα στον πρώτο μήνα είχαν εγγραφεί στην υπηρεσία περισσότεροι από τους μισούς προπτυχιακούς φοιτητές του Πανεπιστημίου. Σύντομα οι Eduardo Saverin (επιχειρηματικές δραστηριότητες), Dustin Moskovitz (προγραμματιστής), Andrew McCollum (γραφίστας) και Chris Hughes πλαισίωσαν τον Zuckerberg για να τον βοηθήσουν στην προώθηση του διαδικτυακού τόπου. Το Μάρτιο του 2004, το Facebook επεκτάθηκε στα Πανεπιστήμια του Stanford, της Columbia και του Yale. Η επέκταση αυτή συνεχίστηκε όταν ανοίχτηκε σε όλα τα Πανεπιστήμια του Καναδά και των Η.Π.Α.. Τον Ιούνιο του 2004, το Facebook μετέφερε τη βάση του στο Palo Alto της Καλιφόρνια ενώ τον Οκτώβρη του 2008 ανακοίνωσε ότι επρόκειτο να ιδρύσει τη διεθνή έδρα του στο Δουβλίνο.

Το Facebook εγκαινίασε μια έκδοση για λύκεια τον Σεπτέμβριο του 2005, την οποία ο Zuckerberg αποκάλεσε «το επόμενο λογικό βήμα». Την εποχή εκείνη χρειαζόταν πρόσκληση για να γίνει κάποιος μέλος στα δίκτυα των λυκείων. Αργότερα, πρόσβαση στο Facebook απέκτησαν υπάλληλοι αρκετών εταιριών, συμπεριλαμβανομένης της Apple Inc και της Microsoft. Στις 26 Σεπτεμβρίου 2006 το Facebook έγινε προσβάσιμο σε όλους τους χρήστες του διαδικτύου ηλικίας 13 ετών κι άνω, απαιτώντας μόνο μια έγκυρη διεύθυνση e-mail.

Η σημερινή του μορφή και χρήση

Αυτό το «άνοιγμα» του Facebook σε όλους τους χρήστες του διαδικτύου αποτέλεσε το έναυσμα για τη ραγδαία εξάπλωσή του σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Σήμερα το Facebook αριθμεί περισσότερους από 140 εκατ. ενεργούς χρήστες σε όλο τον κόσμο ξεπερνώντας σε δημοτικότητα έτσι τον βασικό ανταγωνιστή του(MySpace). Εσχάτως η «μανία» του Facebook έχει καταλάβει και τους Έλληνες καθώς 410.000 από εμάς(δηλαδή το 17% των Ελλήνων χρηστών Ίντερνετ) έχουμε δημιουργήσει το δικό μας «προφίλ».

Πλέον το Facebook έχει μετατραπεί σε ένα μέσο ψυχαγωγίας, επικοινωνίας και γνωριμιών. Ο κάθε χρήστης διαθέτει το δικό του προφίλ το οποίο περιλαμβάνει φωτογραφίες του, πληροφορίες σχετικά με αυτόν καθώς και κάποιες άλλες εφαρμογές. Σε αυτό το προφίλ έχουν πρόσβαση μόνο όσοι έχουν εγκριθεί από τον ίδιο ως «διαδικτυακοί φίλοι» κι όσοι ανήκουν στο ίδιο δίκτυο με αυτόν. Το Facebook δίνει τη δυνατότητα στους χρήστες του να επικοινωνήσουν με φίλους, συμμαθητές ή συνεργάτες τους, να γίνουν «φίλοι» με διάσημα αγαπημένα τους πρόσωπα που είναι επίσης χρήστες και να γνωρίσουν καινούργια άτομα μέσα από αυτό. Ο κάθε χρήστης μπορεί να συνομιλήσει με τους «φίλους» του μέσω γραπτών μηνυμάτων, να προβάλει φωτογραφίες και βίντεο, να δει φωτογραφίες και βίντεο άλλων ατόμων, να σχολιάσει τις φωτογραφίες ή την κατάσταση (status) των άλλων χρηστών, να ενημερώσει τους «φίλους» του για τη διάθεσή του, να λάβει μέρος σε ομάδες κοινού ενδιαφέροντος, να δηλώσει συμμετοχή σε εκδηλώσεις και να χρησιμοποιήσει αμέτρητες άλλες εφαρμογές.

Ένα απίστευτο γεγονός

Ένα απίστευτο γεγονός που υπογραμμίζει τη δημοτικότητα του Facebook και το σημαντικό ρόλο που έχει αρχίσει να αποκτά στη ζωή των σύγχρονων ανθρώπων έλαβε χώρα πριν από μερικές εβδομάδες. Ο Μαρκ Μακόρμακ, δικηγόρος στην Κανμπέρα, έπεισε δικαστήριο να του επιτρέψει να χρησιμοποιήσει το Facebook για να αποστείλει νομικά έγγραφα σε ένα ζευγάρι αυστραλών! Το ζευγάρι έχασε το σπίτι του καθώς απέτυχε να αποπληρώσει τις δόσεις δανείου ύψους άνω των 67 χιλιάδων δολαρίων. Ο δικηγόρος όμως είχε χάσει τα ίχνη του ζευγαριού και οι προσπάθειες εντοπισμού του μέσω ταχυδρομείου και e-mail είχαν πέσει στο κενό. Έτσι ο δικηγόρος εντόπισε τη σύζυγο στο Facebook και χρησιμοποίησε τις πληροφορίες που βρήκε εκεί, όπως η ημερομηνία γέννησής της για να τις παρουσιάσει ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου ως απόδειξη της ταυτότητάς της. Τελικά τα έγγραφα εστάλησαν καθώς το Facebook θεωρήθηκε ασφαλές μέσο, εφόσον δεν θα μπορούσε να υπάρξει πρόσβαση τρίτων προσώπων στο προφίλ της συζύγου!

Απειλή στο Facebook

Η δημοτικότητα του Facebook δεν έχει μόνο θετικές όψεις. Τις τελευταίες εβδομάδες έχει διοχετευθεί στο σύστημα του Facebook ένας ιός που ονομάζεται “Koobface” κι απειλεί 120 εκατομμύρια χρήστες. Ο ιός χρησιμοποιεί το σύστημα μηνυμάτων του Facebook για να εξαπλωθεί και να συλλέξει ευαίσθητες προσωπικές πληροφορίες, όπως αριθμούς πιστωτικών καρτών. Πάντως ο υπεύθυνος τύπου του Facebook Barry Schnitt υποστηρίζει πως πολύ μικρό ποσοστό χρηστών πέφτει θύμα των ιών. Ο “Koobface” εξαπλώνεται στέλνοντας μηνύματα στους φίλους κάποιου του οποίου το PC έχει μολυνθεί, με το μήνυμα “ you look just awesome in this new movie” και στέλνει τους χρήστες σε ένα website όπου τους ζητείται να κατεβάσουν κάτι που ισχυρίζεται πως είναι μια ενημέρωση για το Adobe System Inc Flash Player. Αν ο χρήστης το κατεβάσει, καταλήγει με μολυσμένο υπολογιστή…

Αλσος το «Μπαρουτάδικο»

Δήμητρα Αδάμ
dimeuro@yahoo.gr

Τα 167 στέμματα γης, τα 29 χρόνια ύπαρξης και τα 13 σχολεία, μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους; Και αν ναι τότε ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος; Ήρθε η ώρα να σας τον αποκαλύψουμε. Και το όνομα του κρίκου Μπαρουτάδικο. Και αν αναρωτιέστε τι είναι το Μπαρουτάδικο, τότε βρίσκεστε στην είσοδο του και κάνετε το πρώτο βήμα για να μπείτε μέσα. Δεν είστε στην είσοδο κάποιου κλαμπ με δυνατή μουσική, ούτε κάποιας ταβέρνας με αποπνικτική ατμόσφαιρα από τον καπνό των τσιγάρων, αλλά στην είσοδο του Άλσους στο Αιγάλεω.

Στα πλακόστρωτα του Μπαρουτάδικου
Κάποια απ' αυτά πιο φαρδιά, κάποια άλλα πιο στενά δημιουργούν περάσματα μέσα στο Άλσος και κάνουν τη βόλτα πιο συναρπαστική, γιατί κάθε πλακόστρωτο και ένας διαφορετικός προορισμός. Μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο επί της Ιεράς Οδού, εκατέρωθεν του μεγαλύτερου πλακόστρωτου του Μπαρουτάδικου κυριαρχεί το πράσινο των δέντρων και του γρασιδιού. Καθισμένη σ' ένα παγκάκι η κ. Βούλα, χρόνια δημότης Αιγάλεω, προσέχει το εγγόνι της που παίζει λίγο πιο πέρα. «Το Άλσος μας έχει σώσει. Εδώ μεγάλωσαν τα παιδιά μου, εδώ μεγαλώνουν και τα εγγόνια μου», ανέφερε. «Αν στο Άλσος γίνει κάτι, αν ξεσπάσει μια φωτιά, τότε θα χαθεί ένα σημαντικό κομμάτι της περιοχής», τόνισε η κ. Βούλα εν μέσω των φωνών της εγγονής της, που ήθελε οπωσδήποτε ένα μπαλόνι από τον πλανόδιο πωλητή.

Στην κορυφή του πλακόστρωτου δεσπόζουν, ένα σιντριβάνι με βρώμικο νερό, το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης και η κατασκευή «Η φωλιά του πουλιού», με τα χρωματιστά από τα γκράφιτι αυγά. Από εκείνο το σημείο αρχίζει ο περιφραγμένος χώρος του Άλσους, ενώ η αλυσίδα της μισάνοιχτης καγκελόπορτας εμποδίζει την είσοδο των οχημάτων, πλην αυτών των δημοτικών υπηρεσιών. Ο συνδυασμός της σκιάς, που δημιουργούν τα ψηλά δέντρα με το κελάηδισμα των πουλιών είναι από τα βασικά κίνητρα για μια επίσκεψη στο Άλσος. Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη. Ο νεαρός άντρας που κάνει τζόκινγκ, η κοπέλα με το χαλαρό βηματισμό που έχει βγάλει βόλτα στο σκύλο της, ενώ απέναντι από το γλυπτό της «Μητρικής συνύπαρξης» κατεστραμμένο και αυτό από γκράφιτι ένας άντρας στα 55 διαβάζει εφημερίδα.


Το τέλος...μια νέα αρχή
Ο λόγος για το τέλος των πλακόστρωτων και την αρχή του χωμάτινου δρόμου, πέριξ του οποίου έχουν κάνει την εμφάνιση τους πεταμένες εφημερίδες, πλαστικά μπουκαλάκια, αποτσίγαρα και άλλα σκουπίδια. Την εικόνα αυτή αντικρίζουν στο δρόμο τους όσοι επιλέξουν να επισκεφτούν τις αθλητικές εγκαταστάσεις (Ε.Α.Κ.) του Μπαρουτάδικου και δεν είναι λίγοι. Αθλητικές ομάδες της περιοχής, κυρίως για τα γήπεδα ποδοσφαίρου και δημότες που θέλουν να αθληθούν τόσο στα γήπεδα μπάσκετ, τένις, βόλεϊ, όσο και στο κλειστό γυμναστήριο. Ένα ξέφωτο με μια τεχνητή λιμνούλα αποκαλύπτεται στ' αριστερά του χωματόδρομου. Τα πεζούλια είναι τριγυρισμένα από αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών, μπύρας, αποτσίγαρα και κάποιες φορές σύριγγες. Πριν 2-3 χρόνια η λιμνούλα είχε νερό και παπάκια, ενώ σήμερα τα τσιμεντένια τοιχώματα της έχουν καλυφθεί από γκράφιτι. Την εικόνα της εγκατάλειψης επιτείνει ο βράχος αναρρίχησης και κατάβασης που δεν χρησιμοποιείται πλέον, ενώ το κτίριο του ΤΕΙ Αθηνών ορθώνει το ανάστημα του.

Όμως, η περιπλάνηση στο Άλσος μπορεί ν’ αποδειχθεί πιο συναρπαστική από μια απλή βόλτα. Και αυτό, γιατί η θέα μιας παρέας παιδιών που χορεύουν break dance σε υπαίθριο χώρο δεν είναι και η πλέον συνηθισμένη. Ο Βασίλης, ο Χρήστος και ο Αντριάν λίγα μέτρα μακριά από την είσοδο του Άλσους στο γυαλιστερό δάπεδο σαν σκάκι κάνουν τα δικά τους «ακροβατικά». Ο Βασίλης, ίσως ο πιο επικοινωνιακός από τους τρεις εξηγεί το λόγο που χορεύουν σε εξωτερικό χώρο: «Δεν μας δίνουν χώρο. Μόλις μιλήσουμε για break dance νομίζουν ότι θα τα σπάσουμε όλα. Έτσι ερχόμαστε εδώ. Φέρνουμε το CD player και τα CD μας και χορεύουμε». Και το χειμώνα με τις βροχές τι γίνεται, είναι η απορία που γεννάται. «Χορεύουμε στα σπίτια μας, όσο μας αφήνουν οι γονείς μας. Ευτυχώς δεν έχω κάνει καμία ζημιά αν και το σαλόνι του σπιτιού μου είναι μικρό», είπε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του.

Ο Χρήστος, νευριασμένος κοιτούσε το χέρι του. «Έρχονται κάνουν γκράφιτι στο δάπεδο και όταν χορεύουμε ξεβάφουν πάνω μας. Τα καθαρίζουμε μόνοι μας. Φέρνουμε και σφουγγαρίστρες από το σπίτι μας», τόνισε ψάχνοντας ένα μπουκάλι νερό στα πράγματα του για να καθαρίσει την μπλε μπογιά. Ο Αντριάν, ο μεγαλύτερος της παρέας 21 χρόνων, συνεχίζει να κάνει τις φιγούρες του απτόητος. Στην παρέα προστέθηκε και η Ευαγγελία• χορεύει και αυτή break dance, έρχεται σχεδόν κάθε μέρα στο Άλσος, το έχει ζήσει απ’ όλες τις πλευρές. «Μετά τις 9 το βράδυ δεν είναι να κυκλοφορήσεις. Είναι πολύ επικίνδυνα...πρεζάκια και ανώμαλοι. Μια φορά με ακολούθησαν τρεις, αλλά ευτυχώς ήταν η παρέα μου εδώ και έφυγαν».

Η μουσική άρχισε να ανακατεύεται με τους ήχους των ζαριών και του ντόμινο. Τελικά αυτή η περιπλάνηση κρύβει πολλές εκπλήξεις. Καθισμένοι στα τραπεζάκια δίπλα στην είσοδο ανά δύο ή τέσσερις, στην πλειονότητα τους αλλοδαποί μεταξύ 50 και 60, παίζουν από χαρτιά μέχρι ντόμινο. Στα τραπεζάκια βάζουν σκληρά χαρτόνια, ενώ σημειώνουν τους πόντους και σε φυλλάδια που απεικονίζουν τον Αλέξη Τσίπρα. Κάποιες φορές πετάνε τα χαρτόνια και κάποιες άλλες τα αφήνουν εκεί για την επόμενη μέρα. Αν και τα ελληνικά τους είναι σπαστά συνεννοούνται με τα παιδιά και συνυπάρχουν αρμονικά. Και όπως μας πληροφορεί η Ευαγγελία «Πιο παλιά είχαν προσπαθήσει να μάθουν και break dance».

Το Μπαρουτάδικο μπορεί να θεωρηθεί ένας υπαίθριος πολυχώρος. Με τα πλακόστρωτα και τα χωμάτινα δρομάκια του, με το πράσινο και τα σκουπίδια του, με τις εκπλήξεις αλλά και τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Ένας χώρος οξυγόνου, που ο ρυθμός της πόλης φαίνεται να μην τον αγγίζει σε μια αναπτυσσόμενη περιοχή της Αττικής, το Αιγάλεω.

**************************

Ιστορία από μπαρούτι
«Με το τέλος του Μεσοπολέμου άρχισε η ανέγερση βιομηχανιών εκεί όπου πριν υπήρχαν καλλιεργημένοι αγροί. Η μεγαλύτερη απ' αυτές ήταν η “Ελληνική Εταιρεία Πυριτιδοποιείου και Καλυκοποιείου”, που κατασκεύαζε και συνεχίζει να κατασκευάζει εκρηκτικές ύλες και οπλικά συστήματα για το στρατό. Διατηρούσε τρία εργοστάσια, στον Υμηττό, στην Ελευσίνα και στο Αιγάλεω: το τελευταίο λεγόταν “Μπαρουτάδικο”. Το συνολικό εμβαδόν του εργοστάσιου ήταν περίπου 167 στρέμματα. Οι συνθήκες εργασίας ήταν αρκετά επικίνδυνες, ενώ συχνές ήταν οι εκρήξεις στις υπόγειες στοές». Η αναφορά της ιστορικού κ. Μπουρνόβα πιστοποιεί τα λεγόμενα αρκετών δημοτών ότι υπάρχουν ακόμη υπόγειες στοές και γι' αυτό το λόγο ένα μέρος του Άλσους είναι περιφραγμένο. Σήμερα, περίπου 29 χρόνια μετά την εκχώρηση του στο δημόσιο, τα 135 περίπου στρέμματα αποτελούν το Άλσος, ενώ τα υπόλοιπα τους κοινωφελούς χώρους. Στο Άλσος εκτός των 13 σχολείων, του ΤΕΙ Αθηνών, του ΟΑΕΔ υπάρχει και το ανοιχτό θέατρο “Αλέξης Μινωτής” και μία καφετέρια. Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιείται Έκθεση Βιβλίου από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Δήμου Αιγάλεω, Ανθοκομική Έκθεση και άλλες εκδηλώσεις.