dimeuro@yahoo.gr
Τα 167 στέμματα γης, τα 29 χρόνια ύπαρξης και τα 13 σχολεία, μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους; Και αν ναι τότε ποιος είναι ο συνδετικός κρίκος; Ήρθε η ώρα να σας τον αποκαλύψουμε. Και το όνομα του κρίκου Μπαρουτάδικο. Και αν αναρωτιέστε τι είναι το Μπαρουτάδικο, τότε βρίσκεστε στην είσοδο του και κάνετε το πρώτο βήμα για να μπείτε μέσα. Δεν είστε στην είσοδο κάποιου κλαμπ με δυνατή μουσική, ούτε κάποιας ταβέρνας με αποπνικτική ατμόσφαιρα από τον καπνό των τσιγάρων, αλλά στην είσοδο του Άλσους στο Αιγάλεω.Στα πλακόστρωτα του Μπαρουτάδικου
Κάποια απ' αυτά πιο φαρδιά, κάποια άλλα πιο στενά δημιουργούν περάσματα μέσα στο Άλσος και κάνουν τη βόλτα πιο συναρπαστική, γιατί κάθε πλακόστρωτο και ένας διαφορετικός προορισμός. Μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο επί της Ιεράς Οδού, εκατέρωθεν του μεγαλύτερου πλακόστρωτου του Μπαρουτάδικου κυριαρχεί το πράσινο των δέντρων και του γρασιδιού. Καθισμένη σ' ένα παγκάκι η κ. Βούλα, χρόνια δημότης Αιγάλεω, προσέχει το εγγόνι της που παίζει λίγο πιο πέρα. «Το Άλσος μας έχει σώσει. Εδώ μεγάλωσαν τα παιδιά μου, εδώ μεγαλώνουν και τα εγγόνια μου», ανέφερε. «Αν στο Άλσος γίνει κάτι, αν ξεσπάσει μια φωτιά, τότε θα χαθεί ένα σημαντικό κομμάτι της περιοχής», τόνισε η κ. Βούλα εν μέσω των φωνών της εγγονής της, που ήθελε οπωσδήποτε ένα μπαλόνι από τον πλανόδιο πωλητή.
Στην κορυφή του πλακόστρωτου δεσπόζουν, ένα σιντριβάνι με βρώμικο νερό, το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης και η κατασκευή «Η φωλιά του πουλιού», με τα χρωματιστά από τα γκράφιτι αυγά. Από εκείνο το σημείο αρχίζει ο περιφραγμένος χώρος του Άλσους, ενώ η αλυσίδα της μισάνοιχτης καγκελόπορτας εμποδίζει την είσοδο των οχημάτων, πλην αυτών των δημοτικών υπηρεσιών. Ο συνδυασμός της σκιάς, που δημιουργούν τα ψηλά δέντρα με το κελάηδισμα των πουλιών είναι από τα βασικά κίνητρα για μια επίσκεψη στο Άλσος. Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη. Ο νεαρός άντρας που κάνει τζόκινγκ, η κοπέλα με το χαλαρό βηματισμό που έχει βγάλει βόλτα στο σκύλο της, ενώ απέναντι από το γλυπτό της «Μητρικής συνύπαρξης» κατεστραμμένο και αυτό από γκράφιτι ένας άντρας στα 55 διαβάζει εφημερίδα.
Το τέλος...μια νέα αρχή
Ο λόγος για το τέλος των πλακόστρωτων και την αρχή του χωμάτινου δρόμου, πέριξ του οποίου έχουν κάνει την εμφάνιση τους πεταμένες εφημερίδες, πλαστικά μπουκαλάκια, αποτσίγαρα και άλλα σκουπίδια. Την εικόνα αυτή αντικρίζουν στο δρόμο τους όσοι επιλέξουν να επισκεφτούν τις αθλητικές εγκαταστάσεις (Ε.Α.Κ.) του Μπαρουτάδικου και δεν είναι λίγοι. Αθλητικές ομάδες της περιοχής, κυρίως για τα γήπεδα ποδοσφαίρου και δημότες που θέλουν να αθληθούν τόσο στα γήπεδα μπάσκετ, τένις, βόλεϊ, όσο και στο κλειστό γυμναστήριο. Ένα ξέφωτο με μια τεχνητή λιμνούλα αποκαλύπτεται στ' αριστερά του χωματόδρομου. Τα πεζούλια είναι τριγυρισμένα από αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών, μπύρας, αποτσίγαρα και κάποιες φορές σύριγγες. Πριν 2-3 χρόνια η λιμνούλα είχε νερό και παπάκια, ενώ σήμερα τα τσιμεντένια τοιχώματα της έχουν καλυφθεί από γκράφιτι. Την εικόνα της εγκατάλειψης επιτείνει ο βράχος αναρρίχησης και κατάβασης που δεν χρησιμοποιείται πλέον, ενώ το κτίριο του ΤΕΙ Αθηνών ορθώνει το ανάστημα του.
Όμως, η περιπλάνηση στο Άλσος μπορεί ν’ αποδειχθεί πιο συναρπαστική από μια απλή βόλτα. Και αυτό, γιατί η θέα μιας παρέας παιδιών που χορεύουν break dance σε υπαίθριο χώρο δεν είναι και η πλέον συνηθισμένη. Ο Βασίλης, ο Χρήστος και ο Αντριάν λίγα μέτρα μακριά από την είσοδο του Άλσους στο γυαλιστερό δάπεδο σαν σκάκι κάνουν τα δικά τους «ακροβατικά». Ο Βασίλης, ίσως ο πιο επικοινωνιακός από τους τρεις εξηγεί το λόγο που χορεύουν σε εξωτερικό χώρο: «Δεν μας δίνουν χώρο. Μόλις μιλήσουμε για break dance νομίζουν ότι θα τα σπάσουμε όλα. Έτσι ερχόμαστε εδώ. Φέρνουμε το CD player και τα CD μας και χορεύουμε». Και το χειμώνα με τις βροχές τι γίνεται, είναι η απορία που γεννάται. «Χορεύουμε στα σπίτια μας, όσο μας αφήνουν οι γονείς μας. Ευτυχώς δεν έχω κάνει καμία ζημιά αν και το σαλόνι του σπιτιού μου είναι μικρό», είπε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του.
Ο Χρήστος, νευριασμένος κοιτούσε το χέρι του. «Έρχονται κάνουν γκράφιτι στο δάπεδο και όταν χορεύουμε ξεβάφουν πάνω μας. Τα καθαρίζουμε μόνοι μας. Φέρνουμε και σφουγγαρίστρες από το σπίτι μας», τόνισε ψάχνοντας ένα μπουκάλι νερό στα πράγματα του για να καθαρίσει την μπλε μπογιά. Ο Αντριάν, ο μεγαλύτερος της παρέας 21 χρόνων, συνεχίζει να κάνει τις φιγούρες του απτόητος. Στην παρέα προστέθηκε και η Ευαγγελία• χορεύει και αυτή break dance, έρχεται σχεδόν κάθε μέρα στο Άλσος, το έχει ζήσει απ’ όλες τις πλευρές. «Μετά τις 9 το βράδυ δεν είναι να κυκλοφορήσεις. Είναι πολύ επικίνδυνα...πρεζάκια και ανώμαλοι. Μια φορά με ακολούθησαν τρεις, αλλά ευτυχώς ήταν η παρέα μου εδώ και έφυγαν».
Η μουσική άρχισε να ανακατεύεται με τους ήχους των ζαριών και του ντόμινο. Τελικά αυτή η περιπλάνηση κρύβει πολλές εκπλήξεις. Καθισμένοι στα τραπεζάκια δίπλα στην είσοδο ανά δύο ή τέσσερις, στην πλειονότητα τους αλλοδαποί μεταξύ 50 και 60, παίζουν από χαρτιά μέχρι ντόμινο. Στα τραπεζάκια βάζουν σκληρά χαρτόνια, ενώ σημειώνουν τους πόντους και σε φυλλάδια που απεικονίζουν τον Αλέξη Τσίπρα. Κάποιες φορές πετάνε τα χαρτόνια και κάποιες άλλες τα αφήνουν εκεί για την επόμενη μέρα. Αν και τα ελληνικά τους είναι σπαστά συνεννοούνται με τα παιδιά και συνυπάρχουν αρμονικά. Και όπως μας πληροφορεί η Ευαγγελία «Πιο παλιά είχαν προσπαθήσει να μάθουν και break dance».
Το Μπαρουτάδικο μπορεί να θεωρηθεί ένας υπαίθριος πολυχώρος. Με τα πλακόστρωτα και τα χωμάτινα δρομάκια του, με το πράσινο και τα σκουπίδια του, με τις εκπλήξεις αλλά και τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Ένας χώρος οξυγόνου, που ο ρυθμός της πόλης φαίνεται να μην τον αγγίζει σε μια αναπτυσσόμενη περιοχή της Αττικής, το Αιγάλεω.
**************************
Ιστορία από μπαρούτι
«Με το τέλος του Μεσοπολέμου άρχισε η ανέγερση βιομηχανιών εκεί όπου πριν υπήρχαν καλλιεργημένοι αγροί. Η μεγαλύτερη απ' αυτές ήταν η “Ελληνική Εταιρεία Πυριτιδοποιείου και Καλυκοποιείου”, που κατασκεύαζε και συνεχίζει να κατασκευάζει εκρηκτικές ύλες και οπλικά συστήματα για το στρατό. Διατηρούσε τρία εργοστάσια, στον Υμηττό, στην Ελευσίνα και στο Αιγάλεω: το τελευταίο λεγόταν “Μπαρουτάδικο”. Το συνολικό εμβαδόν του εργοστάσιου ήταν περίπου 167 στρέμματα. Οι συνθήκες εργασίας ήταν αρκετά επικίνδυνες, ενώ συχνές ήταν οι εκρήξεις στις υπόγειες στοές». Η αναφορά της ιστορικού κ. Μπουρνόβα πιστοποιεί τα λεγόμενα αρκετών δημοτών ότι υπάρχουν ακόμη υπόγειες στοές και γι' αυτό το λόγο ένα μέρος του Άλσους είναι περιφραγμένο. Σήμερα, περίπου 29 χρόνια μετά την εκχώρηση του στο δημόσιο, τα 135 περίπου στρέμματα αποτελούν το Άλσος, ενώ τα υπόλοιπα τους κοινωφελούς χώρους. Στο Άλσος εκτός των 13 σχολείων, του ΤΕΙ Αθηνών, του ΟΑΕΔ υπάρχει και το ανοιχτό θέατρο “Αλέξης Μινωτής” και μία καφετέρια. Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιείται Έκθεση Βιβλίου από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Δήμου Αιγάλεω, Ανθοκομική Έκθεση και άλλες εκδηλώσεις.
Κάποια απ' αυτά πιο φαρδιά, κάποια άλλα πιο στενά δημιουργούν περάσματα μέσα στο Άλσος και κάνουν τη βόλτα πιο συναρπαστική, γιατί κάθε πλακόστρωτο και ένας διαφορετικός προορισμός. Μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο επί της Ιεράς Οδού, εκατέρωθεν του μεγαλύτερου πλακόστρωτου του Μπαρουτάδικου κυριαρχεί το πράσινο των δέντρων και του γρασιδιού. Καθισμένη σ' ένα παγκάκι η κ. Βούλα, χρόνια δημότης Αιγάλεω, προσέχει το εγγόνι της που παίζει λίγο πιο πέρα. «Το Άλσος μας έχει σώσει. Εδώ μεγάλωσαν τα παιδιά μου, εδώ μεγαλώνουν και τα εγγόνια μου», ανέφερε. «Αν στο Άλσος γίνει κάτι, αν ξεσπάσει μια φωτιά, τότε θα χαθεί ένα σημαντικό κομμάτι της περιοχής», τόνισε η κ. Βούλα εν μέσω των φωνών της εγγονής της, που ήθελε οπωσδήποτε ένα μπαλόνι από τον πλανόδιο πωλητή.Στην κορυφή του πλακόστρωτου δεσπόζουν, ένα σιντριβάνι με βρώμικο νερό, το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης και η κατασκευή «Η φωλιά του πουλιού», με τα χρωματιστά από τα γκράφιτι αυγά. Από εκείνο το σημείο αρχίζει ο περιφραγμένος χώρος του Άλσους, ενώ η αλυσίδα της μισάνοιχτης καγκελόπορτας εμποδίζει την είσοδο των οχημάτων, πλην αυτών των δημοτικών υπηρεσιών. Ο συνδυασμός της σκιάς, που δημιουργούν τα ψηλά δέντρα με το κελάηδισμα των πουλιών είναι από τα βασικά κίνητρα για μια επίσκεψη στο Άλσος. Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη. Ο νεαρός άντρας που κάνει τζόκινγκ, η κοπέλα με το χαλαρό βηματισμό που έχει βγάλει βόλτα στο σκύλο της, ενώ απέναντι από το γλυπτό της «Μητρικής συνύπαρξης» κατεστραμμένο και αυτό από γκράφιτι ένας άντρας στα 55 διαβάζει εφημερίδα.
Το τέλος...μια νέα αρχή
Ο λόγος για το τέλος των πλακόστρωτων και την αρχή του χωμάτινου δρόμου, πέριξ του οποίου έχουν κάνει την εμφάνιση τους πεταμένες εφημερίδες, πλαστικά μπουκαλάκια, αποτσίγαρα και άλλα σκουπίδια. Την εικόνα αυτή αντικρίζουν στο δρόμο τους όσοι επιλέξουν να επισκεφτούν τις αθλητικές εγκαταστάσεις (Ε.Α.Κ.) του Μπαρουτάδικου και δεν είναι λίγοι. Αθλητικές ομάδες της περιοχής, κυρίως για τα γήπεδα ποδοσφαίρου και δημότες που θέλουν να αθληθούν τόσο στα γήπεδα μπάσκετ, τένις, βόλεϊ, όσο και στο κλειστό γυμναστήριο. Ένα ξέφωτο με μια τεχνητή λιμνούλα αποκαλύπτεται στ' αριστερά του χωματόδρομου. Τα πεζούλια είναι τριγυρισμένα από αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών, μπύρας, αποτσίγαρα και κάποιες φορές σύριγγες. Πριν 2-3 χρόνια η λιμνούλα είχε νερό και παπάκια, ενώ σήμερα τα τσιμεντένια τοιχώματα της έχουν καλυφθεί από γκράφιτι. Την εικόνα της εγκατάλειψης επιτείνει ο βράχος αναρρίχησης και κατάβασης που δεν χρησιμοποιείται πλέον, ενώ το κτίριο του ΤΕΙ Αθηνών ορθώνει το ανάστημα του.
Όμως, η περιπλάνηση στο Άλσος μπορεί ν’ αποδειχθεί πιο συναρπαστική από μια απλή βόλτα. Και αυτό, γιατί η θέα μιας παρέας παιδιών που χορεύουν break dance σε υπαίθριο χώρο δεν είναι και η πλέον συνηθισμένη. Ο Βασίλης, ο Χρήστος και ο Αντριάν λίγα μέτρα μακριά από την είσοδο του Άλσους στο γυαλιστερό δάπεδο σαν σκάκι κάνουν τα δικά τους «ακροβατικά». Ο Βασίλης, ίσως ο πιο επικοινωνιακός από τους τρεις εξηγεί το λόγο που χορεύουν σε εξωτερικό χώρο: «Δεν μας δίνουν χώρο. Μόλις μιλήσουμε για break dance νομίζουν ότι θα τα σπάσουμε όλα. Έτσι ερχόμαστε εδώ. Φέρνουμε το CD player και τα CD μας και χορεύουμε». Και το χειμώνα με τις βροχές τι γίνεται, είναι η απορία που γεννάται. «Χορεύουμε στα σπίτια μας, όσο μας αφήνουν οι γονείς μας. Ευτυχώς δεν έχω κάνει καμία ζημιά αν και το σαλόνι του σπιτιού μου είναι μικρό», είπε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του.Ο Χρήστος, νευριασμένος κοιτούσε το χέρι του. «Έρχονται κάνουν γκράφιτι στο δάπεδο και όταν χορεύουμε ξεβάφουν πάνω μας. Τα καθαρίζουμε μόνοι μας. Φέρνουμε και σφουγγαρίστρες από το σπίτι μας», τόνισε ψάχνοντας ένα μπουκάλι νερό στα πράγματα του για να καθαρίσει την μπλε μπογιά. Ο Αντριάν, ο μεγαλύτερος της παρέας 21 χρόνων, συνεχίζει να κάνει τις φιγούρες του απτόητος. Στην παρέα προστέθηκε και η Ευαγγελία• χορεύει και αυτή break dance, έρχεται σχεδόν κάθε μέρα στο Άλσος, το έχει ζήσει απ’ όλες τις πλευρές. «Μετά τις 9 το βράδυ δεν είναι να κυκλοφορήσεις. Είναι πολύ επικίνδυνα...πρεζάκια και ανώμαλοι. Μια φορά με ακολούθησαν τρεις, αλλά ευτυχώς ήταν η παρέα μου εδώ και έφυγαν».
Η μουσική άρχισε να ανακατεύεται με τους ήχους των ζαριών και του ντόμινο. Τελικά αυτή η περιπλάνηση κρύβει πολλές εκπλήξεις. Καθισμένοι στα τραπεζάκια δίπλα στην είσοδο ανά δύο ή τέσσερις, στην πλειονότητα τους αλλοδαποί μεταξύ 50 και 60, παίζουν από χαρτιά μέχρι ντόμινο. Στα τραπεζάκια βάζουν σκληρά χαρτόνια, ενώ σημειώνουν τους πόντους και σε φυλλάδια που απεικονίζουν τον Αλέξη Τσίπρα. Κάποιες φορές πετάνε τα χαρτόνια και κάποιες άλλες τα αφήνουν εκεί για την επόμενη μέρα. Αν και τα ελληνικά τους είναι σπαστά συνεννοούνται με τα παιδιά και συνυπάρχουν αρμονικά. Και όπως μας πληροφορεί η Ευαγγελία «Πιο παλιά είχαν προσπαθήσει να μάθουν και break dance».Το Μπαρουτάδικο μπορεί να θεωρηθεί ένας υπαίθριος πολυχώρος. Με τα πλακόστρωτα και τα χωμάτινα δρομάκια του, με το πράσινο και τα σκουπίδια του, με τις εκπλήξεις αλλά και τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Ένας χώρος οξυγόνου, που ο ρυθμός της πόλης φαίνεται να μην τον αγγίζει σε μια αναπτυσσόμενη περιοχή της Αττικής, το Αιγάλεω.
**************************
Ιστορία από μπαρούτι
«Με το τέλος του Μεσοπολέμου άρχισε η ανέγερση βιομηχανιών εκεί όπου πριν υπήρχαν καλλιεργημένοι αγροί. Η μεγαλύτερη απ' αυτές ήταν η “Ελληνική Εταιρεία Πυριτιδοποιείου και Καλυκοποιείου”, που κατασκεύαζε και συνεχίζει να κατασκευάζει εκρηκτικές ύλες και οπλικά συστήματα για το στρατό. Διατηρούσε τρία εργοστάσια, στον Υμηττό, στην Ελευσίνα και στο Αιγάλεω: το τελευταίο λεγόταν “Μπαρουτάδικο”. Το συνολικό εμβαδόν του εργοστάσιου ήταν περίπου 167 στρέμματα. Οι συνθήκες εργασίας ήταν αρκετά επικίνδυνες, ενώ συχνές ήταν οι εκρήξεις στις υπόγειες στοές». Η αναφορά της ιστορικού κ. Μπουρνόβα πιστοποιεί τα λεγόμενα αρκετών δημοτών ότι υπάρχουν ακόμη υπόγειες στοές και γι' αυτό το λόγο ένα μέρος του Άλσους είναι περιφραγμένο. Σήμερα, περίπου 29 χρόνια μετά την εκχώρηση του στο δημόσιο, τα 135 περίπου στρέμματα αποτελούν το Άλσος, ενώ τα υπόλοιπα τους κοινωφελούς χώρους. Στο Άλσος εκτός των 13 σχολείων, του ΤΕΙ Αθηνών, του ΟΑΕΔ υπάρχει και το ανοιχτό θέατρο “Αλέξης Μινωτής” και μία καφετέρια. Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιείται Έκθεση Βιβλίου από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Δήμου Αιγάλεω, Ανθοκομική Έκθεση και άλλες εκδηλώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου