Κωνσταντίνα-Μαρία Τζαβέλλα
Είναι η γνωστή σε όλους γενιά των 700 ευρώ. Είναι τα παιδιά που οραματίστηκαν ένα καλύτερο αύριο, που προσπάθησαν κι ακόμα προσπαθούν με κόπο να φτάσουν κοντά στο όραμα τους, αλλά μάταια… Βλέπεις στα μάτια τους την ανασφάλεια και την απογοήτευση να μεγαλώνουν όσο κρίσιμα ερωτήματα, που αφορούν την εξασφάλιση του μέλλοντός τους παραμένουν αναπάντητα. Νέα παιδιά ηλικίας 25-27 μας μίλησαν για ανεργία, για ακατάλληλες συνθήκες εργασίας, για αδιαφάνεια στην αγορά για υποβάθμιση των προσόντων τους, για διαφθορά στο σύστημα. Χιλιάδες τα παράπονα και η απάντηση σε αυτά τα παιδιά είναι μία, στην Ελλάδα το μέλλον είναι αμφίβολο…
Από την άλλη πλευρά αναφέρθηκαν κάποιοι και στη ζωή στο εξωτερικό και όπως ήταν αναμενόμενο αποκομίσαμε πολύ καλύτερες εντυπώσεις. Συγκεκριμένα ο Δημήτριος Πέζας ετών 28, αναφέρει « Έχω σπουδάσει στο Λονδίνο οικονομικά και έχω δουλέψει και 2 χρόνια. Πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική κατάσταση απ’ αυτη που συναντάς στην Ελλάδα. Η οργάνωση, ο σεβασμός που σου δείχνουν οι συνάδελφοι ακόμα και οι ανώτεροι και φυσικά ο μισθός που ανταποκρίνεται στα προσόντα και στις ικανότητες σου είναι στοιχειά που στην Ελλάδα τα βρίσκεις σπάνια. Για εμένα η ζωή στο εξωτερικό είναι κάτι που θα το προτιμούσα ίσως και για μόνιμα γιατί μόνο εκεί θα μπορούσα να πραγματοποιήσω τα επαγγελματικά μου σχεδία και αργότερα να δημιουργήσω και οικογένεια εξασφαλίζοντας της μια άνεση και μια σταθερότητα από οικονομικής πλευράς. Οι απολαβές στο εξωτερικό σου εξασφαλίζουν μια «καλή» ζωή. Αυτό δεν είναι που όλοι θα θέλαμε;».
Στην Ελλάδα θα έπαιρνα το 1/3 του μισθού». « Δυστυχώς τα πράγματα στην Ελλάδα έχουν εξελιχθεί κατά τέτοιον τρόπο που, χωρίς ουσιαστική προϋπηρεσία, είναι πολύ δύσκολο να βρεις την απασχόληση που επιθυμείς». «Γλίτωσα την αναξιοκρατία». «Αν σε ενδιαφέρει η έρευνα φεύγεις». Αυτές είναι οι απόψεις που ακούγονται, και άλλες που θα έπρεπε κανονικά, να προβληματίζουν το κράτος.
Είναι τα παιδιά της παγκοσμιοποίησης, μιας εποχής που η μαζικότητα στρέφεται εναντίον της ατομικότητας. Αυτό έχει ως οδυνηρή συνεπεία, ο άνθρωπος να χάνει την ταυτότητα του και να υποτάσσεται σε μια «ενιαία αξιολόγηση». Νέοι επιστήμονες που μετά τις σπουδές τους στην Ελλάδα ή την Ευρώπη αναζήτησαν την τύχη τους εκτός των συνόρων. Σήμερα, είναι όλοι τους κοντά στα τριάντα και αισθάνονται δικαιωμένοι από την επιλογή τους. Για τους περισσότερους, λοιπόν, οι εργασιακές συνθήκες ήταν αυτές που τους έκαναν να πουν «ναι» στις προτάσεις για δουλειά σε διάφορες γωνιές του πλανήτη: Σιγκαπούρη, Ντουμπάι, Λονδίνο, Ζυρίχη... Οι χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας φαίνεται να κερδίζουν όλο και περισσότερους νέους κι αυτό γιατί βρίσκονται αφενός σε φάση ανάπτυξης, αφετέρου δεν έχουν επηρεαστεί πολύ από την οικονομική κρίση. Σύμφωνα με την παγκόσμια έρευνα, το 87,7% των Ελλήνων ποσοστό υψηλότερο από τον παγκόσμιο μέσο όρο (78%)- δήλωσαν διατεθειμένοι να αλλάξουν πόλη ή ακόμη και χώρα, στην περίπτωση που έβρισκαν τη δουλειά που θα τους εξασφάλιζε υψηλές αποδοχές και καλή επαγγελματική ανέλιξη.
« Ίσως, η ζωή στο εξωτερικό είναι διαφορετική και σε ορισμένα σημεία πιο δύσκολη από τη ζωή στην Ελλάδα φόρτος εργασίας, οι ευθύνες της καθημερινότητας, σε συνδυασμό με την απόσταση- γεωγραφική και ψυχολογική- από τους συνηθισμένους ρυθμούς της ζωής μου πίσω στην Ελλάδα, συνιστούν μια καθημερινότητα λίγο πιο σκληρή. Παρόλα αυτά, η Ελλάδα… δεν σε κάνει να αισθάνεσαι την ασφάλεια της πατρίδας».
Φταίει άραγε η οικονομική κρίση; Αλλά από την άλλη σχεδόν πάντα μια τέτοια κατάσταση δεν βίωνε;Kαι ο Έλληνας πολίτης που θα στηρίξει τις φιλοδοξίες του και που θα εναποθέσει τα όνειρα του;
Απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών της Ελλάδας ή του εξωτερικού, με διδακτορικό και μεταπτυχιακό συνήθως σε κάποιο αγγλοσαξονικό πανεπιστήμιο και στη συνέχεια με ερευνητικό έργο, αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα απορρόφησης, όταν αποφασίζουν να επιστρέψουν στην πατρίδα. Πολλοί από αυτούς φεύγουν ξανά για μόνιμη εγκατάσταση στο εξωτερικό, αφού διαπιστώνουν πως οι θέσεις εργασίας ανάλογες των προσόντων τους στην Ελλάδα είναι ελάχιστες. Τα φόρουμ στο διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά ημερολόγια είναι γεμάτα μαρτυρίες νέων άνεργων πτυχιούχων. Πολλοί από αυτούς, έχοντας ζήσει κάποια χρόνια στο εξωτερικό, διαπιστώνουν ότι τα προσόντα τους δεν θα τους εξασφαλίσουν ανάλογη καριέρα. Υπάρχει μια μεγάλη δεξαμενή με έλληνες επιστήμονες που είναι άνεργοι ή γενικά υποαπασχολούνται.
Κάποιος περιγράφει τα βιώματα του λέγοντας: «Έξω καταλαβαίνεις τι σημαίνει «ποιότητα ζωής».Βλέπω τη γενιά μου να βουλιάζει, και θλίβομαι γι αυτό, αλλά παράλληλα χαίρομαι που δεν υπομένω τα ίδια. Φυσικά, μου λείπει η οικογένειά μου, οι παλιοί μου φίλοι. Δεν μετανιώνω όμως ούτε στιγμή για τις επιλογές μου», μας λέει ο Δημήτριος Ξενίας , που εργάζεται ως ερευνητής στο τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ. «Όσον αφορά την "ποιότητα ζωής" στη Βρετανία, δεν έρχεσαι εδώ για το κλίμα ή για την κουζίνα. Η Ελλάδα είναι όμορφη χώρα, για διακοπές. Όταν όμως δεν έχεις και το ανάλογο εισόδημα να την απολαύσεις, τι νόημα έχει; Ζω σε σπίτι με κήπο με νοίκι όσο ένα μέτριο διαμέρισμα στην Αθήνα. Πηγαίνω στη δουλειά με ποδήλατο χωρίς άγχος και δε χάνω το χρόνο μου στο κυκλοφοριακό. Στις όποιες συναλλαγές μου, μου συμπεριφέρνονται σαν πολίτη και πελάτη με απαιτήσεις και δικαιώματα. Αυτά, δεν είναι ποιότητα ζωής;». Κάποιος άλλος ανώνυμος συμπληρώνει: « Το σημαντικότερο, είχα το σεβασμό συναδέλφων και φοιτητών, από την πρώτη μέρα. Πέρα από την απαξίωση των μισθών, η έλλειψη σεβασμού στους νέους επιστήμονες και ερευνητές είναι το κυριότερο στοιχείο, το οποίο επικρατεί στην Ελλάδα.» Οι απόψεις που ακούγονται είναι πολλές με κοινό χαρακτηριστικό αυτών, την απογοήτευση από το σύστημα διακυβέρνησης. Το κράτος πρέπει να σταθεί πλάι στους νέους όχι απέναντι τους έχει ανάγκη τα νέα παιδιά…
Είναι η γνωστή σε όλους γενιά των 700 ευρώ. Είναι τα παιδιά που οραματίστηκαν ένα καλύτερο αύριο, που προσπάθησαν κι ακόμα προσπαθούν με κόπο να φτάσουν κοντά στο όραμα τους, αλλά μάταια… Βλέπεις στα μάτια τους την ανασφάλεια και την απογοήτευση να μεγαλώνουν όσο κρίσιμα ερωτήματα, που αφορούν την εξασφάλιση του μέλλοντός τους παραμένουν αναπάντητα. Νέα παιδιά ηλικίας 25-27 μας μίλησαν για ανεργία, για ακατάλληλες συνθήκες εργασίας, για αδιαφάνεια στην αγορά για υποβάθμιση των προσόντων τους, για διαφθορά στο σύστημα. Χιλιάδες τα παράπονα και η απάντηση σε αυτά τα παιδιά είναι μία, στην Ελλάδα το μέλλον είναι αμφίβολο…
Από την άλλη πλευρά αναφέρθηκαν κάποιοι και στη ζωή στο εξωτερικό και όπως ήταν αναμενόμενο αποκομίσαμε πολύ καλύτερες εντυπώσεις. Συγκεκριμένα ο Δημήτριος Πέζας ετών 28, αναφέρει « Έχω σπουδάσει στο Λονδίνο οικονομικά και έχω δουλέψει και 2 χρόνια. Πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική κατάσταση απ’ αυτη που συναντάς στην Ελλάδα. Η οργάνωση, ο σεβασμός που σου δείχνουν οι συνάδελφοι ακόμα και οι ανώτεροι και φυσικά ο μισθός που ανταποκρίνεται στα προσόντα και στις ικανότητες σου είναι στοιχειά που στην Ελλάδα τα βρίσκεις σπάνια. Για εμένα η ζωή στο εξωτερικό είναι κάτι που θα το προτιμούσα ίσως και για μόνιμα γιατί μόνο εκεί θα μπορούσα να πραγματοποιήσω τα επαγγελματικά μου σχεδία και αργότερα να δημιουργήσω και οικογένεια εξασφαλίζοντας της μια άνεση και μια σταθερότητα από οικονομικής πλευράς. Οι απολαβές στο εξωτερικό σου εξασφαλίζουν μια «καλή» ζωή. Αυτό δεν είναι που όλοι θα θέλαμε;».Στην Ελλάδα θα έπαιρνα το 1/3 του μισθού». « Δυστυχώς τα πράγματα στην Ελλάδα έχουν εξελιχθεί κατά τέτοιον τρόπο που, χωρίς ουσιαστική προϋπηρεσία, είναι πολύ δύσκολο να βρεις την απασχόληση που επιθυμείς». «Γλίτωσα την αναξιοκρατία». «Αν σε ενδιαφέρει η έρευνα φεύγεις». Αυτές είναι οι απόψεις που ακούγονται, και άλλες που θα έπρεπε κανονικά, να προβληματίζουν το κράτος.
Είναι τα παιδιά της παγκοσμιοποίησης, μιας εποχής που η μαζικότητα στρέφεται εναντίον της ατομικότητας. Αυτό έχει ως οδυνηρή συνεπεία, ο άνθρωπος να χάνει την ταυτότητα του και να υποτάσσεται σε μια «ενιαία αξιολόγηση». Νέοι επιστήμονες που μετά τις σπουδές τους στην Ελλάδα ή την Ευρώπη αναζήτησαν την τύχη τους εκτός των συνόρων. Σήμερα, είναι όλοι τους κοντά στα τριάντα και αισθάνονται δικαιωμένοι από την επιλογή τους. Για τους περισσότερους, λοιπόν, οι εργασιακές συνθήκες ήταν αυτές που τους έκαναν να πουν «ναι» στις προτάσεις για δουλειά σε διάφορες γωνιές του πλανήτη: Σιγκαπούρη, Ντουμπάι, Λονδίνο, Ζυρίχη... Οι χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας φαίνεται να κερδίζουν όλο και περισσότερους νέους κι αυτό γιατί βρίσκονται αφενός σε φάση ανάπτυξης, αφετέρου δεν έχουν επηρεαστεί πολύ από την οικονομική κρίση. Σύμφωνα με την παγκόσμια έρευνα, το 87,7% των Ελλήνων ποσοστό υψηλότερο από τον παγκόσμιο μέσο όρο (78%)- δήλωσαν διατεθειμένοι να αλλάξουν πόλη ή ακόμη και χώρα, στην περίπτωση που έβρισκαν τη δουλειά που θα τους εξασφάλιζε υψηλές αποδοχές και καλή επαγγελματική ανέλιξη.
« Ίσως, η ζωή στο εξωτερικό είναι διαφορετική και σε ορισμένα σημεία πιο δύσκολη από τη ζωή στην Ελλάδα φόρτος εργασίας, οι ευθύνες της καθημερινότητας, σε συνδυασμό με την απόσταση- γεωγραφική και ψυχολογική- από τους συνηθισμένους ρυθμούς της ζωής μου πίσω στην Ελλάδα, συνιστούν μια καθημερινότητα λίγο πιο σκληρή. Παρόλα αυτά, η Ελλάδα… δεν σε κάνει να αισθάνεσαι την ασφάλεια της πατρίδας».
Φταίει άραγε η οικονομική κρίση; Αλλά από την άλλη σχεδόν πάντα μια τέτοια κατάσταση δεν βίωνε;Kαι ο Έλληνας πολίτης που θα στηρίξει τις φιλοδοξίες του και που θα εναποθέσει τα όνειρα του;Απόφοιτοι πανεπιστημιακών σχολών της Ελλάδας ή του εξωτερικού, με διδακτορικό και μεταπτυχιακό συνήθως σε κάποιο αγγλοσαξονικό πανεπιστήμιο και στη συνέχεια με ερευνητικό έργο, αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα απορρόφησης, όταν αποφασίζουν να επιστρέψουν στην πατρίδα. Πολλοί από αυτούς φεύγουν ξανά για μόνιμη εγκατάσταση στο εξωτερικό, αφού διαπιστώνουν πως οι θέσεις εργασίας ανάλογες των προσόντων τους στην Ελλάδα είναι ελάχιστες. Τα φόρουμ στο διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά ημερολόγια είναι γεμάτα μαρτυρίες νέων άνεργων πτυχιούχων. Πολλοί από αυτούς, έχοντας ζήσει κάποια χρόνια στο εξωτερικό, διαπιστώνουν ότι τα προσόντα τους δεν θα τους εξασφαλίσουν ανάλογη καριέρα. Υπάρχει μια μεγάλη δεξαμενή με έλληνες επιστήμονες που είναι άνεργοι ή γενικά υποαπασχολούνται.
Κάποιος περιγράφει τα βιώματα του λέγοντας: «Έξω καταλαβαίνεις τι σημαίνει «ποιότητα ζωής».Βλέπω τη γενιά μου να βουλιάζει, και θλίβομαι γι αυτό, αλλά παράλληλα χαίρομαι που δεν υπομένω τα ίδια. Φυσικά, μου λείπει η οικογένειά μου, οι παλιοί μου φίλοι. Δεν μετανιώνω όμως ούτε στιγμή για τις επιλογές μου», μας λέει ο Δημήτριος Ξενίας , που εργάζεται ως ερευνητής στο τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ. «Όσον αφορά την "ποιότητα ζωής" στη Βρετανία, δεν έρχεσαι εδώ για το κλίμα ή για την κουζίνα. Η Ελλάδα είναι όμορφη χώρα, για διακοπές. Όταν όμως δεν έχεις και το ανάλογο εισόδημα να την απολαύσεις, τι νόημα έχει; Ζω σε σπίτι με κήπο με νοίκι όσο ένα μέτριο διαμέρισμα στην Αθήνα. Πηγαίνω στη δουλειά με ποδήλατο χωρίς άγχος και δε χάνω το χρόνο μου στο κυκλοφοριακό. Στις όποιες συναλλαγές μου, μου συμπεριφέρνονται σαν πολίτη και πελάτη με απαιτήσεις και δικαιώματα. Αυτά, δεν είναι ποιότητα ζωής;». Κάποιος άλλος ανώνυμος συμπληρώνει: « Το σημαντικότερο, είχα το σεβασμό συναδέλφων και φοιτητών, από την πρώτη μέρα. Πέρα από την απαξίωση των μισθών, η έλλειψη σεβασμού στους νέους επιστήμονες και ερευνητές είναι το κυριότερο στοιχείο, το οποίο επικρατεί στην Ελλάδα.» Οι απόψεις που ακούγονται είναι πολλές με κοινό χαρακτηριστικό αυτών, την απογοήτευση από το σύστημα διακυβέρνησης. Το κράτος πρέπει να σταθεί πλάι στους νέους όχι απέναντι τους έχει ανάγκη τα νέα παιδιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου